- Kim zostaniesz w przyszłości? – zapytała na jednym ze spotkań.
- Badylarzem – odrzekł mocno wierząc, że w tym zawodzie znajdzie klucz do sukcesu.
Uśmiechnęła się delikatnie. Dla niej to były jedynie irracjonalne mrzonki. Znała wielu takich jak on, którzy nigdy nie dotarli do swojego celu. Ukończyli prawo, medycynę, niektórzy nawet obronili prace magisterskie z wiedzy o sztuce, ale badylarzami nigdy nie zostali. To było poza ich zasięgiem.
- No i co będziesz robić jako ten…? – zaczęła, ale drewniany głos chłopaka przerwał wypowiedź.
- Pani nie wierzy, prawda? – teraz on uśmiechał się delikatnie. – Dla pani wszystko, co wykracza poza możliwości większości jest nieosiągalne.
- Wiesz, że nie o tym myślę! – żachnęła się, zapominając na chwilę o swojej roli w tym przedstawieniu.
- No to o co chodzi? – chłopak rozsiadł się w fotelu. – Chętnie posłucham.
Zrobiła minę rozjuszonego lwa. Nie lubiła takich dzieciaków. Były pyskate i dziwnie żartobliwe, jakby kpiły z całego świata. Spojrzała na zegarek. Wstał.
- Będę badylarzem, najsłynniejszym badylarzem w miasteczku – rzucił na odchodne. – Twoja wiara jest przydatna, ale bez słodyczy też da się żyć, prawda?
Nic nie dopowiedziała.