Odnoszę wrażenie, Adelko, że pierwszej zwrotce przydałoby się małe rozwinięcie, żeby nie odstawała narracją od drugiej.
Coś w tym rodzaju:
- umie­ra­nie jest na wy­cią­gnię­cie ręki
wy­star­czy za­ga­pić się na ulicy
czy odzie­dzi­czyć zmu­to­wa­ny gen

a ty się śmie­jesz że zbyt po­waż­nie -


Przydałby się jakiś synonim za "rozmowę".

Ale podoba mi się ten wiersz, ponieważ wzbudził we mnie jakieś nieokreślone uczucia, tak jakby ów staruszek na ławeczce był nie tylko swoistym memento mori, lecz i nadzieją, że jeszcze jest czas.

Miłego

ależ my mamy czas, choć może to on nas ma.. a śmierć jest naturalną koleją rzeczy i gdybysmy o niej rozmawiali ze znajomymi czy bliskimi to wtedy okazałoby się, że rzeczy/sprawy, które wydawały nam się ważne są nic nie warte i odwrotnie..
ale gdzie tam najważniejsze są tańce, hulanka i swawole (przeważnie choć niekoniecznie)

poczułem ogromną sympatię do tego staruszka i zacząłem się martwić czy on jeszcze przyjdzie
posiedzieć na ławeczce
wiersz poruszył, zatrzymał, zmusił do refleksji

a z technicznego pkt widzenia to mi totalnemu amatorowi wydaje się, że "to tylko wada postawy przeciążenie mięśni" wydaje się w wierszu zbędnym dopowiedzeniem, ale ja sie nie znam
pozdro