normalnie powiedziałbym: wiersz ale tutaj trzeba się rozpisywać. to dodam, że pointa najlepsza. dużo zostawiasz dla sfery domysłu. i to jest ok. podoba mi się gdy ktoś potrafi się rzeczowo wypowiedzieć za pomocą paru słów. acha. fajne te przeciwstawne określenia. pzdr
uffff. chyba mi z regulaminem nie wyjadą

tylko bez archaizmów.

jak musztarda do ciasta

potisz - a widzisz - oglądałam, jeden z najlepszych filmów polskich. Wiersz doskonale go obrazuje - świetny.

A ja mam problem z Twoim wierszem, potiszu. Od kilku dni wracam i nie mogę zdecydować się na komentarz. Nie wszystko rozumiem, nie wszystko wydaje mi się spójne. Twój wiersz – to liryka bezpośrednia. Podmiot liryczny wypowiada się w 1 os. Sugerujesz, że jest nim pies - „szczekam”. Wydaje się, że to sytuacja pożegnania – pan odszedł, może umarł: „pożegnalna kolacja”, „szczekam o dobrą drogę na krzyż”. Ale to może być maska. Bo w kontekście: „choć kazałeś nie czekać z pełną miską” – a nie na pełną miskę sugeruje odwrotność, że to pies odszedł, nie pan. Zatem mamy do czynienia ze splątaniem relacji. Celowo? A pełna miska jest metaforą obrazującą dar wierności? Ale i to mi jakoś nie pasuje…
Bez wątpienia wiersz w sensie ogólnym jest czytelny, mówi o wartości wierności. Ciekawie rozbijasz utarte związki frazeologiczne jak „ kość niezgody”, „krzyż na drogę”. Ale mnie osobiście czegoś w wierszu brak, bym mogła uznać go za świetny. Może dlatego, że nie wszystkie zabiegi wydają mi się celne.
Pozdrawiam.

Amso - no i dzięki Twojemu komentarzowi - zrozumiałam. Może dlatego było to dla mnie niejasne, bo moje dwa koty jedzą, kiedy zachcą, tj. praktycznie non stop, zatem moje posiłki rozmijają się z kocimi. Zatem wszystko jasne i dla mnie, potiszu. Mogę zaświetnić.

Pisząc o pełnej misce myślałem o tęsknocie psa, który nie ma apetytu, z powodu nieobecności swego pana. Ktoś się nim na pewno zaopiekował, można się tego domyślić, tylko żadna z czynności, która sprawiała mu przyjemność już nią nie jest.
Dzięki ludziska za komentarze