Najdroższa,

przedarliśmy się. Docieranie to bolesny, ale satysfakcjonujący proces. Obiecywałem, że gdy do Ciebie dotrę, zamknę w dłoniach wszystkie nie-do-godziwości.

I jestem. Pokaż, co Cię je, bym mógł Cię otrząsać. Nigdzie się nie wybieraj.

Twój

Najmójszy,

gdy kreski zaczęły się łączyć, natarczywie skreśliłam pięciolinię. Dążenie do jednostajnego rytmu przypomina niekiedy próby toczenia koralika po szynach. To jakby formułować myśl, której nikt wcześniej nie nanizał na słowa – tego się boję, niedorozumienia.

Czasami możesz widzieć, że przeciekam Ci przez palce. Często nie umiem być ciałem stałym.

Twoja

Najdroższa,

mam szczelne podejście do życia – pewnie zdążyłaś zauważyć.

Cisza rozbija się falami o brzeg – to jak krzyk wody, w którym nie ma nic jednostajnego. Nie trzeba być kimkolwiek, żeby zauważyć ciszę.

A może za często pozwalam Ci się o siebie rozbijać i tworzę jakiś rytm, podczas gdy jesteś chaosem?

Twój