Jak smród po gaciach łażę, jak ta menda ostatnia po tym mieszkaniu. Moim mieszkaniu, pokoju właściwie, bo mieszkanie wspólnie wynajmowane. Ale ten pokój mój, i to okno w nim, i porządek który jest tylko wtedy, kiedy na zmiany mnie najdzie. I szwendam się od ściany do szafy, od drzwi do okna. W rękę ołówek łapię, podchodzę do ściany i maluję, chcę namalować, sarenkę, na taki pomysł wpadam, ale nie wychodzi mi. I wstyd mi przez te kreski, które na ścianie zostawiłem, bo w głowie kozioł jak z obrazka, a na ścianie kreski do psa podobne. Wracam na krzesło, czytam, wstaję, od ściany do okna, od szafy do drzwi, siadam znowu, czytam, wstaję. Do kuchni, mleko podgrzać. Jadłem już, myślę pijąc to mleko, piłem również, też mleko, ale jeszcze jedną szklankę, i wracam na fotel. Wstaję, i do tych kresek podchodzę, i już nie pies na ścianie, tylko wielbłąd, bo garb mu wyszedł, i czerwienię się przed sobą, bo w środku kozła czuję, a ręką na ścianie jak obcą mażę.

   I zmarzłem trochę, kaloryfer podkręć. A pranie, pranie zrobiłeś? To wywieś. Wyciągam z pralki, z bębna, i ten ja w pozycji pół zgiętej już na zawsze taki. Koszula nie wyschnie na jutro. Na kaloryfer ją, wilgotno się zrobi, ale w czym wyjść będzie. Muszę zapukać do drugiego pokoju, i ten niepokój we mnie, bo co on tam robi? Pukam, a za drzwiami jego proszę, wchodzę i mówię, że żelazko na jutro potrzebuję, bo koszulę będę prasował. Mówi, żebym wziął.

  Głowę za okno wystawiam, i dmucham tak, żeby dym do środka nie leciał. I tak leci, więc macham ręką tak, żeby z powrotem za okno go wywiać, ale na nic. Poddaję się. Dopalam do końca, i wyrzucam. Wracam na fotel, i o tym żelazku myślę, i głupio mi, bo pewnie jemu jutro bardziej się przyda, a ja w wymiętej właściwie też mogę. Pukam jeszcze raz. Proszę, mówi. Wchodzę i mówię, że już nie potrzebuję żelazka, i kładę na stole. Kiwa głową w górę i w dół, a ja wracam do siebie.

  Leżę już, zasypiam prawie, z ołówkiem w ręce, z kartką obok. Bo co jeśli akurat teraz mnie najdzie? Albo w nocy, we śnie?