Я здесь

Так бесконечна морская гладь,
Как одиночество моё.
Здесь от себя мне не убежать
И не забыться сладким сном.
У этой жизни нет новых берегов,
И ветер рвёт остатки парусов.

Я прикоснулся к мечтам твоим,
И был недобрым этот миг.
Песком сквозь пальцы мои скользил
Тот мир, что был открыт двоим.
Мы шли навстречу, всё ускоряя шаг,
Прошли насквозь, друг друга не узнав.

Я здесь, где стынет свет и покой!
Я снова здесь, я слышу имя твоё.
Из вечности лет летит забытый голос,
Чтобы упасть с ночных небес холодным огнём.

Я думал: время сотрёт твой след,
И не ловил в толпе твой взгляд.
В чужих объятьях искал ответ,
И не искал пути назад.
Всё забывая, жить начинал опять,
Но видел как пуста морская гладь.

Я здесь, где стынет свет и покой!
Я снова здесь, я слышу имя твоё.
Из вечности лет летит забытый голос,
Чтобы упасть с ночных небес холодным огнём.

Cлова: Маргарита Пушкина, Валерий Кипелов

Jestem tu

Tak nieskończona jest morska gładź
Jak samotności mojej cień,
Nie da się uciec od swego ja,
Ni też zapomnieć w słodkim śnie.
Przez życie płynę, a coraz dalej brzeg,
I wicher rwie ostatni żagla strzęp.

Chciałem się wtulić w marzenia twe,
Ale niedobry to był czas -
Piaskiem przez palce przesypał się
Świat, który drzwi otworzył nam.
Szliśmy naprzeciw, i długi to był marsz,
Przeszliśmy obok, lecz obcą była twarz.

Jam tu*, gdzie dzień zanurza się w zmierzch!
Jam znowu tu i słyszę drogi mi śmiech.
Z otchłani lat ku niebu głos się wznosi,
By nocą spaść jak srebrny blask ostygłych już gwiazd.

Myślałem (że) - czas zmaże twój ślad,
I nie szukałem w tłumie cię.
W cudzych objęciach koiłem żal
I nie pragnąłem wracać, nie.
Dni przemijały, do życia chciałem wstać,
Lecz widzę jak jest pusta morska gładź.

II wariant zakończenia:

Dni przemijały, znów zaczynałem żyć,
Lecz morska gładź przestała dawno lśnić.

Słowa: Margarita Puszkina, Walerij Kipiełow

* użyłam tej formy, żeby być w zgodzie z melodią, z jestem tu nie da się zaśpiewać,