miasto znów miało ten zapach.

choć chłód skutecznie go osłabiał.

zapach wiosennej nocy przemieszany z wódką.

przewijają się przez umysł całe zastępy wspomnień.

z których każde uzurpuje sobie prawo

do własnego życia we mnie.

do części mojej pamięci.

do skupienia uwagi właśnie na nim.

a w duszy mojej węzeł gordyjski.

co go rozwiązać nikt nie potrafi.

wije się i przewija ta lina.

i wciąż oplata nowe pojęcia i warianty zdarzeń.

a w sercu moim pokłady melancholii.

co sączą się jak krew po żyletkowym maratonie.

i wciąż.

i wciąż.

i ciągle od nowa.

rozgrywa się walka na "umieram" i "żyję".

i wciąż nowe trupy myśli wyścielają umysł.

a w oczach zasłona.

z tych łez, które chciałam przełknąć.

bo stłumić ich nie sposób.

podchodzisz i uśmiechasz się.

łapiesz mnie za rękę i przytulasz.

patrzysz w oczy i przekazujesz energię.

ale ona do mnie nie dociera.

ten zapach.

te wspomnienia.

ten węzeł w mojej głowie.

to "być" za wszelką cenę.

i to zrezygnowane "nie mogę".

"nie mogę", ale "chcę"!

podciągasz mnie trochę w górę.

a po chwili spadam jeszcze niżej.

pomóż mi przetrwać tę emocjonalną burzę!

pieprzony smutku, znajdź sobie inną ofiarę!

błąkam się we mgle własnych chorych znaczeń.

mózg jak w klatce.

choć wcale nie z czaszki.

metafizyczna siła rzuciła klątwę.

a ja się szamoczę i przegrywam tą walkę.

zastępy cierpień przybijają nastrój do krzyża.

ukrzyżowują rozsądek na własnych autoudręczeniach.

i zerwać się!

i odbić się!

od kolejnych den na samym dnie serca.

i nie dać się.

nie dać pochować żywcem.

w tym bagnie samoświadomości

wewnętrznego piekła.

Luty 2013