***(Заметался пожар голубой...)

Заметался пожар голубой,
Позабылись родимые дали.
В первый раз я запел про любовь,
В первый раз отрекаюсь скандалить.

Был я весь - как запущенный сад,
Был на женщин и зелие падкий.
Разонравилось пить и плясать
И терять свою жизнь без оглядки.

Мне бы только смотреть на тебя,
Видеть глаз злато-карий омут,
И чтоб, прошлое не любя,
Ты уйти не смогла к другому.

Поступь нежная, легкий стан,
Если б знала ты сердцем упорным,
Как умеет любить хулиган,
Как умеет он быть покорным.

Я б навеки забыл кабаки
И стихи бы писать забросил.
Только б тонко касаться руки
И волос твоих цветом в осень.

Я б навеки пошел за тобой
Хоть в свои, хоть в чужие дали...
В первый раз я запел про любовь,
В первый раз отрекаюсь скандалить.

1923 г

***(Buchnął płomień...)

Buchnął płomień z oczu jak dwa nieba,
Zapomniałem o rodzimej dali.
Po raz pierwszy o miłości śpiewam,
Po raz pierwszy już nie chcę skandali.

Byłem cały - jak sad zapuszczony,
Byłem łasy na kobiety, wino.
Porzuciłem pęd życia szalony,
Nie czas jeszcze w niepamięci zginąć.

Nieustannie na ciebie chcę patrzeć,
Widzieć oczu odmęt złoto-piwny,
Całą przeszłość w twej pamięci zatrzeć,
Byś ode mnie nie odeszła z innym.
 
Krok twój lekki i talia jak osa,
Czy poczujesz swym sercem upartym
Jak potrafi chuligan cię kochać
I co zrobi, by być ciebie wartym?
 
Pozostawię wiersze i wyszynki,
Postanowień moich nic nie zmieni.
Żebym tylko mógł dotykać ręki
I twych włosów koloru jesieni.

Za oczami pójdę, co jak nieba,
Czy w rodzime, czy też w obce dale...
Po raz pierwszy o miłości śpiewam,
Po raz pierwszy rzucić chcę skandale.