Słowo nie może ocalać, jeśli wykładamy nim stadiony, kurniki i podwórka.

Pamiętam dzień, w którym ojciec przyjechał pod szkołę. Klasa maturalna, obowiązkowy ukraiński na maturze przydaje się - trzeba napisać inskrypcję, datę narodzenia i śmierci babci, czarno i czerwono wyszywane imię Anastazja. Skupiam się szybko, mam tylko przerwę pomiędzy lekcjami, aby przygotować informacje dla kamieniarza. Ojciec wybiera różowy, subtelny kamień, wyryte róże, portret, złożone dłonie na krzyżu. Jest piękny. Wiele mówi o samym ojcu i tej, którą ukochał. Mama.

Ojciec pamięta te wzruszające inskrypcje, wiersze, Psalmy w języku niemieckim dla matek, żon, dla ukochanych mężów, dostojne bramy grobowców rodzinnych na cmentarzu w Bieńkowie. Historia jednego miejsca pośród czasu mówi jednak, że nic nie robi sobie podłość z zaklętej w kamieniu miłości. Wyobrażam sobie te furmanki, zaprzęganie koni, wyjazd do Pieniężna, aby zamówić bądź omówić planowany pomnik. Odkładanie pieniędzy, pospiesznie robione poranne obrządki, aby zdążyć na czas. Erna i Gisela zbierały później kwiaty dla swych pradziadków, dziadków i piechotą, spacerowały przez wiosenny las na cmentarz w Dębowcu.

Mimo wyzwań czasu, który mija jak pory roku, mimo klęsk, wojen, przesiedleń i ludzkiego przemijania - musi w końcu nadejść czas na pokój, na narodziny, na wsłuchiwanie się w jesienny deszcz z uczuciem szczęścia. Czas ten jednak nieprędko puka w szybę siedzącego w kuchni.

Złote lata 90. Gra się w Pegasusa, a ojcowie rozkręcają lokalne biznesy. Znaleźli się wówczas tacy, którzy zabrali się wtedy za cmentarze – założyli firmy kamieniarskie.

Jednak żadne słowo ich już nie może ocalić.