Nie jest ci przykro. Nie powinno. W środku będziesz to czuł, takie małe jeb, i z górki.

  Powiesz jej to. Nie to co chciałeś, nie to co się stało, a to, że w lewo iść lepiej, bezpieczniej. Uśmiechniesz się, pomyślisz, że zrozumiała, nawet ona sama tak pomyśli. Minie chwila nim dowiesz się, że jednak chuj wszystko, że nic, nul, zero, ty gadasz, ona swoje.

  Więc w prawo, mówisz jej, skoro nie w lewo, że bezpieczniej, lepiej, że prosta droga. Uśmiechniesz się.

  A ty? - spyta się. Ja? W drugą stronę, przeciwną. I wtedy znowu chuj, bo ani w tę, ani w tę. Ty mówisz, ona swoje.

  Razem, mówi, razem w prawo.

Znacie to, hm, jak ten, no, jak nie jest tak, tylko odwrotnie? Jak ten w środku hula aż miło, a na zewnątrz ledwo tyra?

  W sensie, że nie możesz, a robisz, środek twój robi.

  Wtedy związek z tą panią jest tak jak ta guma do żucia w kinie, jak pisał Janusz, nie wiesz gdzie ją wypierdolić, gdy już smak traci. Dopiszę tylko, że nie wiesz gdzie, i co? Na koniec filmu czekać, i żuć włąsny język?

  Spotykasz się, i nie potrafisz nic już. Podlewasz rozmową, nie patrzysz nawet w stronę adresata, tak o rzucasz w powietrze ochłapy zdań. Niech ma.

Fakt, rozglądasz się na ulicy, ale to nie powód. Po prostu wiesz, że bez obracania głowy, w końcu jebnie w ciebie jakiś matiz, czy cinkoczento. A nie chcesz.

  Chcesz, tylko ten drugi ty nie chce.

Pomdiot liryczny też się zgubił.