Jest subtelnie kobieco delikatnie i biało. Nie wiem czy nie sa zbyt blisko siebie określania miejsca - we mnie i na stawach.
Z drugiej strony tkwi w tym niesamowity urok bo wyobrazenie sobie tego o czym piszesz w tej strofie jest czyms niezwyklym.
Ta sól taka trochę kontrastujaca bo słony mi jakos nie pasuje ale krysztalki soli sa rownie czyste i delikatne co zly ktore sa tez slone a ze wcześniej byly oczy...
Odbieram to tak że czasem trzeba sobie chwilę poplakac żeby poczuc sie lepiej. I ujelas moment takiego katharsis oczyszczenia po czyms co meczylo i roilo sie w glowie.
Pozdrawiam

Ze sporym opóźnieniem, jestem pod Twoim utworem, Katarzyno, i od razu muszę powiedzieć, że jest bardzo ulotny, stonowany, refleksyjny, lekki i przyjemnie się czyta te wersy, lekko i subtelnie podane, działające na wyobraźnię, muskające zmysły, a poszczególne fragmenty stanowią swoiste perełki.
Co ja gadam - tu trzeba byłoby zacytować całość, by te fragmenty pokazać.
Podoba mi się oniryczny feeling, wszystko jakby wyjęte ze snu, muśnięte jeno słowem na kartce papieru...
Taka poezja ubogaca.
Coś z niej pozostaje w czytaczu.
Nastrój, aura, czucia, coś z tego.
I świetny efekt całości, bo tu każdy wers coś wnosi, nie ma "pustostanów".

Już dawno miałem przeczytać coś Twojego. Zacząłem i przeczytałem z 10 tekstów Dlaczego wybrałem komentarz pod tym wierszem? Bo jest najbardziej perfekcyjny z tych, które przeczytałem. W ogóle bardziej podoba mi się Twoja poezja niż proza. Tutaj każde słowo jest wyszukane i piękne; zmysłowe i depcze po wyobraźni. Gra słów mieszana z lekko erotycznym wydzwiekiem mnie zachwyca. To jest kozacko dobre, wręcz ociera się o poziom wybitny, ale tego nie napiszę wprost, bo albo coś jest lirycznie piękne, albo nie. Napiszę po prostu, że to przepiękny wiersz. Pozdrawiam.