Jol, ja też zadaję sobie te pytanie:
DLACZEGO!
Kiedy jest - to jest, jak lekcja, góry, koty, gdy zabrakło, koty uciekają, góry jakby niższe (wszak to podgórze), lekcja z Panem, nie wiem, chyba mniej dostojna, wiedziałem, że napiszesz dla Jagody, o Jagodzie, ech, ciężko przychodzą słowa znając, choćby ziarenko tego przez co Jadzia przeszła, dziś powtarzam, miałem honor Ją poznać. Niech ten wpis, prócz zostawienia śladu pod Twoim wierszem (nienagannym), będzie też i prośbą:

"... wieczny odpoczynek racz Jej dać Panie
..."

Wiersze malowane śmiercią, szczególnie tych, których znamy, nigdy nie będą nam obojętne. Jeżeli dołoży się do tego właściwe poukładanie słów z emocji i głębokich przeżyć - dotykają jeszcze mocniej. Groch w krtani potrafi naprawdę mocno pęcznieć, a nawet zakiełkować.
Ech, Zolu, przytrafiają się takie rzeczy, z którymi chyba nigdy się nie pogodzimy...
Wiesz, po przeczytaniu wiersza znowu wróciłam do tytułu i przeszedł mnie dodatkowy dreszcz.

Dlaczego? Mam nadzieję, że jeżeli kiedyś poznamy odpowiedź, przyniesie nam pocieszenie...

Pozdrawiam z Księżycem zadumanym.

Zolu, wzruszasz. Jestem pod wrażeniem, uderzona emocjami, które wywołuje ten wiersz, pełen cierpienia, z którym nie można się pogodzić.
Myślę, że każdy z nas zadaje sobie to pytanie ilekroć staje przed podobnym doświadczeniem, pustką ziejącą chłodem, na miejscu której jeszcze do niedawna były głosy, ciepło, spojrzenia, zawieszone już teraz między światami.
Wszystko to zabrały "niezawinione śmierci".

Pozdrawiam Cię ciepło i dziękuję za ten wiersz.