Niestety, nie potrafiłbym inaczej. Do tradycyjnego haiku to trzeba mieć tę japońską melancholię w duszy. Ja zdecydowanie tego nie mam. Dla mnie ocean nie szumi, tylko huczy, wiatr nie gładzi, tylko smaga, a człowiek rzadko medytuje, za to często się brandzluje.

Najbardziej mnie fascynuje pogranicze poezji i dosadności. Chciałbym nauczyć się po nim poruszać pewnie, bez obawy przed spadnięciem przy tym w przepaść kiczu.

Wydaje mi się, że w tradycyjnym ujęciu zostało haiku dość dogłębnie wyeksploatowane. Dlatego chciałem dodać do tej formy taki swój mały przewrót. Ale właśnie w takim ujęciu, moim zdaniem, jeszcze lepiej sprawdza się to "cięcie", podstawowa cecha haiku.

Cieszę się, że efekt "yin & yang" został przez Ciebie odczytany, bo na tym mi najbardziej zależało.

To moje pierwsze haiku i jedno jest dla mnie pewne - to wbrew pozorom najtrudniejsza z form, to balansowanie na krawędzi, ale właśnie z tych powodów tak mocno wciąga. Pozwala naprawdę w pełni poczuć siłę i znaczenie słowa jako wehikułu wyobraźni.

Kłaniam się.

Cieszę się, że klimat kina dał się odczuć. Ponieważ haiku jest tak krótką formą, najłatwiej pisać je obrazami, które mają znany nam kontekst. A kino, które samo operuje głównie obrazami, to idealny kontekst.

Dzięki, to dla mnie ważne, bo mam właśnie pewien ambitny plan związany z pisaniem haiku.

Wielkie dzięki. To dla mnie bardzo ważne, że Cię nie odrzuca, bo bałem się, że może trochę za ostry ten pierwszy obrazek, przynajmniej jak na poetyckie standardy (tylko lekko łagodzony podwójnym znaczeniem, o którym piszesz).

Lubię wywlekać na światło dzienne ciemniejszą stronę życia, którą bardzo często poezja - ze swej natury delikatna - woli pomijać. Muszę tylko nauczyć się to robić ze smakiem.