Pingwin

Cz. I

   Kiedy zabierałem  się za porządkowanie garażu, to  zawsze  pojawiał sie ten sam dylemat: wyrzucić, a może się jeszcze przyda. Tych  rzeczy, z pozoru bezużytecznych, było coraz więcej. Zagracony był  cały garaż.  Kiedy coś wyrzuciłem, bo niepotrzebne -  niedługo potem tego właśnie szukałem. Uznałem,  że najlepiej z tym poczekać do jutra. "Jutro" zdawało się być najlepszym wyjściem  z kłopotu. 

Kiedy tak rozmyślałem siedząc z papierosem na starym krześle,  zadzwonił telefon.

- Słucham!

- Czy mogę do pana przyjść? - odezwał się głos w telefonie.

- To znaczy, kto? chce do mnie przyjść...

- Pingwin.

- Nie rozumiem... znamy się?

- Nie, nie znamy się jeszcze, dlatego chcę przyjść.

- Dobrze, jeżeli ma pan jakąś sprawę do mnie... to proszę.

- A skąd pan dzwoni? Przyszło mi do głowy, że w ten sposób coś więcej skojarzę.

- Z parku.

- A rozumiem. Nic nie rozumiałem.

- To przyjdę jutro.

- Dobrze.

Pingwin, kto to może być?  Znam wielu ludzi, ale o takim nazwisku nikogo. Zdarza mi się spotkać osobę,  której  nazwiska, a często nawet imienia, nie pamiętam. Stwarzało to niezręczne sytuacje.  Różnymi sposobami starałem się tego wybrnąć,  na przykład  wymieniałem przypadkowe imię, a rozmówca poprawiał je na właściwe.  Mówiłem wtedy, że właśnie przed chwilą rozmawiałem z tym kimś i stąd ta pomyłka.

Ale dobrze,  przecież ten ktoś powiedział,  że się nie znamy więc nic nie wymyślę.

   Rano budzi mnie dzwonek u drzwi. Zanim zdążyłem się podnieść zadzwonił drugi raz, potem trzeci. Jakby ktoś bawił się dzwonkiem, albo coś niepokojącego się wydarzyło.

Nerwowo przekręcam klucz w zamku i z nie mniejszą nerwowością otwieram drzwi w momencie kiedy sygnał brzmi  czwarty raz.

- Dzień dobry! Czas wstawać - radośnie powitał mnie gość.

Uchyliły się drzwi z naprzeciwka i Kąkolewska z głową w papilotach, usprawiedliwiając swoją wrodzoną ciekawskość,  wyjaśniła :

- Pytał, które są pańskie drzwi, wiec mu je i dzwonek pokazałam.

- Dobrze, dziękuję - powiedziałem.

Zdziwienie moje nie miało granic, gdy do mieszkania, rozpychając się, wszedł... pingwin.

Kołysząc się niezdarne na płetwiastych łapach, zaczął z zainteresowaniem przyglądać się wszystkiemu co tam było. Zaglądał do wszystkich kątów.

Stałem osłupiały w przedpokoju.

- Ładnie pan mieszka - stwierdził. Schylając się  niezdarnie zaglądnął pod łóżko, na którym jeszcze przed chwila spałem.

Zrobiłem dwa kroki do przodu w jednym kapciu,  drugi został na korytarzu.

- No... jakoś sobie radzę - ochrypłym ze zdziwienia głosem odpowiedziałem. Dopadł mnie w tym momencie nagły kaszel. Zakrztusiłem się własną śliną.

Tym czasem pingwin wlazł na łóżko i podskakiwał na nim, radośnie popiskując.

Zmęczył się chyba bo ostatni skok był na dupę, usiadł i sapał.

Podszedłem bliżej, teraz zobaczyłem ślady jego brudnych płetwiastych stóp na pościeli.

- Musi pan koniecznie rzucić palenie - stwierdził z lekarską znajomością rzeczy i z zaciekawieniem zajął się moim portfelem,  który wypadł mi jaszcze wieczorem z kieszeni spodni.

- Nie śmierdzi pan forsą - wywnioskował. Na słowo "śmierdzi" odruchowo obwąchałem pachy.

- Ma pan lody? - zapytał.

- Nie mam, czasem dla wnuczek trzymam, teraz nie mam; nie kupowałem ostatnio.

- To z kupą ma pan problemy?

- Nie, to nie tak. Chodzi o to, że lodów nie kupuję dla siebie, a z kupą wszystko w porządku. Kurwa, po co ja się temu zjawisku tłumaczę i nagle przyszła mi chęć kopnięcia go w dupę.

- To idziemy na lody, ja zapraszam - zaproponował.  Łapkami trzymając portfel, dziobem wskazał na drzwi.

- Tylko się ubiorę - odpowiedziałem  w nadziei że poza domem łatwiej się go pozbędę.

Ubierając  koszulę wymachem trąciłem  przeładowany wieszak - przewróciło się niech leży.

- No to wychodzimy - rzuciłem.

Na korytarzu, przez szparę uchylonych drzwi, śledziły nas oczy Kąkolewskiej.

   Ulica o tej porze była jak ruchliwa.  Ludzie śpieszyli do pracy, inni z niej wracali, szli po zakupy: chleb, mleko, bułki.

A my? - na lody.

Mój towarzysz, ku mojemu zdziwieniu, wcale nie zwracał uwagi przechodniów. Chciałem go zgubić w  tłumie, ale gdzie tam; zaraz wołał:

- Niech pan poczeka! Nie nadążam! Wtedy mijani ludzie,  patrzyli na mnie z pogardą  jakbym własnego dziecka chciał się pozbyć.

- Muszę się wysikać. Pan nie?

- Nie, nie muszę - odparłem.

- Tam - wskazał dziobem na fontannę.

Podszedł do fontanny. Przystanąłem, wglądało jakbym stał na czatach. 

No!  Niech by teraz zjawiła się straż miejska.  Nie dość, że lał z cokołu to jeszcze popiskiwał po swojemu zwracając uwagę przechodniów

Zeskoczył z piedestału. - Idziemy, idziemy - ponaglił.

Stanęliśmy przy kiosku z lodami. Wyciągnął z mojego portfela dziesięć złotych, bo tyle tylko tam było. Portfel rzucił jak puste opakowanie.

Podniosłem, wsunąłem do tylnej kieszeni spodni.

- Dwa duże lody proszę - zamówił  ledwie sięgając dziobem  lady.

- Ja nie chcę, mi proszę loda nie robić - wzbraniałem się.

Dziwnie spojrzała na mnie panienka z budki.

Usiedliśmy na ławce. Głośno mlaskał, siorbał i pomrukiwał z zadowoleniem.

Przechodząca z zimnego kremu w lepką ciecz słodkość - znaczyła się na jego futerku wabiąc muchy i osy.

Nagle coś sobie przypomniał, rzucił resztę loda na chodnik rozdeptując go z zaciekłością.

- Muszę już iść, odprowadź mnie pan, prędko.  Ruszył tak szybko, że teraz ja ledwie za nim nadążyłem. Zatrzymał się dopiero na przystanku i szczęśliwym zbiegiem okoliczności w tym samym momencie zajechał autobus.

- Będę wieczorem - rzucił wsiadając.

Zrobiło mi się lżej, miałem już dość  tych kłopotliwych sytuacji i jego samego.

Przez okno pomachał mi mokrym i lepkim od lodów skrzydełkiem. Tym samym gestem, uśmiechając się, odpowiedziałem.

Autobus ruszył,  a ja pożegnalnie machałem. Spojrzałem szerzej; w autobusie  były same pingwiny, cały autobus pingwinów i kierowca  też był pingwinem.

KoRd