a na de-lirycznej wiatr śmieci zamiata
w najczarniejsze noce szarość w oczy kole
bezpłodne sekundy są mierzone w latach
nigdy nie zdarzyła się na niej love story

pozdrowionka

Powinny, Ajwuś, ale czasem trudno złapać wszystkie potrzebne, bo się rozbiegają gdzieś po strychu.
Ta "zawierszna" kołatała mi w głowie już od pewnego czasu, ale dopiero teraz zrozumiałam, co chce mi powiedzieć.


Piękna kontynuacja, Apisku.


Owszem, Czyngis - tyle nienapisanych wierszy w nas drzemie. Czy zdążymy je jeszcze uchwycić?
Ale co do "lat" - wiersze piszę dopiero od kilku.

Dziękuję serdecznie miłym komentującym.
I dobrego majowego.

Tego się nigdy nie wie do końca, Gago.
Czasem myślę, że słowa mają nóżki i nie bardzo chcą być chwytane.

Miło Cię zobaczyć pod wierszem i nie przejmuj się, jeżeli nie wiesz, co powiedzieć.
To się zdarza każdemu.

Dziękuję i dobrego dnia.

przypomniał mi się nastrój z dzieciństwa, kiedy "włamywaliśmy" się, do takiego starego domu, ale było przy tym trochę grozy, pozdrawiam, Zyga

Bardzo się cieszę, Zbyszku.


To miłe dla autora, Zyga, gdy wiersz przywołuje wspomnienia.


Zawsze będziesz mile widziany, BeNeK.
Dobrze jest zyskać nowego czytelnika.

Dziękuję wszystkim serdecznie za wizytę na mojej zawiersznej.

Miłego dnia

A ja serdecznie dziękuję, Lil.
Cieszę się, że wracasz.

Uściski majowe

Też jestem za wietrzeniem strychów i nie tylko. Porządki robi się na bieżąco, bo potem pojawiają się pajęczyny oraz inne tego typu brzydoty.

A układanie słów w wiersze, to całkiem dobry sposób na zrobienie wewnętrznych porządków, wtedy słowa nie będą się błąkać zagubione na strychu.

Bardzo ładny wiersz Milu.

Pozdrawiam

Milu,
Taki ładny klimat ma ten wiersz, że aż poczułam to kołysanie
Pozdrawiam

Miladoro,

piękne kołysanie. Metrum - swoją drogą. Talent - przede wszystkim! Mistrzyni nastroju - wszelakiego. Podziwiam, zachwycam się i cieszy mnie Twój powrót. Taki prawdziwy, Twój.

z.

Smutno mi się zrobiło. Czytałam ''nieprzerwanie'' pod wrażeniem. Echo nostalgii tkwi dalej w środku mnie.
Pozdrawiam

Milu, witaj. Słyszę śpiew ptaków za oknem w pobliskim lasku. Już i motyla widziałam i wróbla. Wyszłam sobie. Mam kota na smyczy, czasami go biorę na dwór. Ludzie trochę zdziwieni, ale uśmiechnięci. Kot tez, już staruszek - 16 lat, ale dziarsko szedł.
Po co to napisałam? Wszak o utworze miałam Twoim. Po to, abyś poczuj w jakim go czytałam a teraz "rozbiorę" . Tajemniczość tegoż niewiarygodna. Pierwszy impuls - smutek i opuszczenie, ale ja doszukałam się tutaj żywotności, np. słów - może to imiona ludzi, o których zapomniano. Kula się, ale zdrobnienie "kącikach" neutralizuje wg mnie możliwy smutek. Krokwie trzeszczą, ale nie zawalą się, bo każda sobie.
Słowo "smutnosmętnie" rzeczywiście ma wydźwięk niewesoły, ale jeśli są pajęczyny - kojarzone najczęściej z opuszczeniem, ale tez i dostojnością starych miejsc, to są i pajączki. Żyjące stworzenia, pożyteczne. Ja jednego mam za półką, przetrwał u mnie zimę, kot nie ma dostępu.
Cóż tam dalej. Samozaprzeczenia - tak to nazywam. Niby znowu smutek - bladość, brak bicia serca - oznaka śmierci, ale tu jest - pozbawionym słowo. A więc żyją. Dzwonki dzwonią, wypełniają swoją rolę i ożywiają miejsce, które mimo słabości, jest silne. To tak, jak mój drugi kot - Todzia - udawaczka. Stanie nagle, łapkę podniesie i... "Pańcia przytul, popatrz łapka boli" No może i boli czasami, bo znajda, ale leki bierze.
Wracam do wiersza. Delikatność, cichość - to synonimy spokoju. "...echem minor", tu może nastrój minorowy, ale jest już tylko echem.
Tak więc, wiersz dla mnie wcale nie taki smutny, choć nostalgiczny, ale wszystko w nim żyje.

Ale elaborat napisałam, co? Nie znudziłam? Jeśli tak, to wybacz. Uśmiechu życzę. Pozdrawiam Aronia23

Przeszedłem na zawierszną i słucham uważnie, co każda krokiew mruczy. Zbieram słowa, układam je w swoich bajkach, może kiedyś też będą na zawiersznej?

Maak

Nie załapałem się... już listopad mnie dopadł. Teraz na zawiersznej huczy. Trudno zrozumieć. Tak, nostalgicznie jak najbardziej. Szkoda, że minor, nostalgiczny epizod. Pozdrawiam.

W moich rodzinnych stronach (chociaż nie tam się urodziłam i mieszkam) też są takie strychy, po których buszowałam jako dziecko. Ile tam różności było, może stąd też mój sentyment do tego co było, minęło. Pewnie to za ich przyczyną jakieś wiersze się we mnie zaplątały, co by ich nie zapomnieć, bo wietrzyć ich nie mogę. Zawsze pozostają domowe szafy i szuflady.
Zawierszyć się od czasu do czasu, to całkiem przyjemny stan choć smutny.


Serdecznie.

Nastrojowo, takie...delikatne rymy, nie narzucają się, wręcz trzeba się przyjrzeć czy są, a wiersz pięknie płynie

W dzwonkach konwali zabiło mi serce Mamy, która uwielbiała ich zapach.
I żal sudokowych układanek imć effendi Czyngisa1.
Że wiersz dobry już napisano.