Lubię ludzi, którzy chcą się uczyć.

Więc od razu garść wskazówek:
1. Pisząc wiersze rymowane, dobrze jest znać podstawowe pojęcia z tego zakresu, jak metrum, średniówka, rodzaje i układy rymów.
Metrum to ilość zgłosek w wersach - jeżeli nie ma w nich konsekwencji, wiersz jest mało płynny.
Średniówka jest umownym podziałem wersu na dwie, mniej więcej równe części, i to ona decyduje o melodyjności.
Dam Ci przykład, zaznaczając średniówkę ukośną kreseczką:

Jak widzisz, ilość zgłosek i średniówka różnią się. Podobnie jest w następnych zwrotkach. Czyli trzeba wyrównać rytm. Oczywiście można przyjąć i takie metrum, gdzie ilość zgłosek w wersach będzie 11/10/11/10, ale przy jednakowej średniówce.

2. Rymy - dobrze jest unikać rymów gramatycznych o jednakowych końcówkach typu "rozpościera/doskwiera" czy "owiewa/ogrzewa". Znacznie ciekawsze są rymy niedokładne, zbliżone - na przykład "wietrze/jeszcze".

3. Układy rymów. U Ciebie jest najprostszy "bb", czyli zrymowany drugi i czwarty wers. Najprostszy nie znaczy jednak zły i dobrze jest się wprawiać właśnie na takim układzie, bo daje sporo możliwości żonglowania słowami. Z czasem na pewno pokusisz się o inny - abab czy abba.
Przy czym zwrotki wcale nie muszą być tylko czterowersowe.

4. Unikaj szyku przestawnego, czyli inwersji, bo one wprowadzają pewną sztuczność. Owszem, czasem nie da się ich uniknąć w wierszu rymowanym, ale lepiej zwracać na to uwagę od początku.
Na przykład:

- na skraju drogi stoi stara ławka -
Jeżeli nie masz rymów w pierwszym i trzecim wersie, nic w zasadzie nie usprawiedliwia inwersji.

5. Nie musisz zaczynać każdego wersu wielką literą. Tak się już dzisiaj nie pisze. Wprowadzasz normalną interpunkcję albo w ogóle jej nie dajesz.

6. Unikaj zaimków w przestarzałej formie "me/twe/mych" itd. W ogóle im mniej zaimków, tym lepiej, bo często są jedynie "zapychaczami" lub służą do wyrównania rytmu, co można zrobić w ciekawszy sposób.

7. Unikaj także powtórzeń - u Ciebie na przykład jest za dużo "wiatru" - aż w trzech zwrotkach.
No i staraj się nie stosować oklepanych metafor typu "ocean marzeń" - za dużo już ich było w poezji, by nadal ciekawiły. Sięgnij do wyobraźni i ujmij to bardziej oryginalnie.

8. Sprawdzaj wiersz pod kątem literówek - "lawka/mysli".
I dodawaj spacje po przecinkach:


Jak dopracować?
Przy metrum 11 zgłosek dobra jest średniówka 5/6, przy metrum 10 - 5/5.
Ale może być także, jak już mówiłam, 11/10/11/10 - 5/6, 5/5, 5/6 i 5/5.
Ustal, co będzie łatwiejsze i po prostu spróbuj.

Na przykład - tak na szybko, 10/5/5:
- wznoszę wysoko / oczy ku niebu
gdzie jasny błękit / się rozpościera
pierzaste chmury / tańczą na wietrze
może samotność / im też doskwiera?

Albo do 11/5/6, tak jak tu:
- jestem daleko, / odpływam w nieznane
choć ciągle słyszę / szum topól na wietrze

Albo na przemian 11/10/11/10:
- na skraju drogi / stoi stara ławka
otarta z farby / ciemnozielonej
lubię czasami / przysiąść na niej w ciszy
by odpoczęło / ciało zmęczone -

Z tego wiersza można sporo wydobyć w trakcie dopracowania, więc zachęcam do ćwiczeń.

Miłej zabawy

Miladora w zasadzie wszystko powiedziała o minusach utworu. Ale ja chciałbym powiedzieć też o jego plusach, by baza, na której chciałabyś się oprzeć, była pełna.

Zaciekawiła mnie sama tematyka tego utworu. Bo nie jest ona w poezji codziennością.

Odpoczynek, który jest bazą do wirtualnej przygody. Mam wrażenie, że w tej dziedzinie poezja ma jeszcze wiele białych plam. Przedostatnia zwrotka Twojego utworu jest tego najlepszym dowodem.

Czy chmury mają duszę? Ale kapitalne pytanie! Wygląda to tak, jakbyś chwyciła uniwersum za rogi.

Albo ostatnia zwrotka. Powietrze jako napęd wirtualnej podróży.

Po wyeliminowaniu oczywistych błędów, prześlij mi swoje dalsze utwory. Będę Ci kibicował.

No i proszę - trochę pracy i już jest lepiej.

Warto byłoby jednak coś niecoś jeszcze poprawić i wyrównać rytm, bo nie wszędzie trzymasz się metrum 11/10/11/10.

Tutaj:

Masz 10, a powinno być 11.

Masz 11, a powinno być 10.

Masz 10, a powinno być 11.
Ale to bardzo łatwe do wyrównania.
- tańczące chmury wciąż mnie zapraszają - 11
- jestem jak piórko obłok na wietrze - 10
- ktoś mnie przytula i pyta niepewnie - 11

Z innych:

Bez myślnika.

Spacja po przecinku. I zmieniłabym szyk na - nurkuję głęboko.

Otchłań mnie pogrąża, czy pogrążam się w otchłani?
Zrezygnowałabym jednak z "otchłani", bo to brzmi tak jakoś bardzo ostatecznie.
Może coś w rodzaju:
- coraz chłodniejszy otacza mnie bezmiar
lecz na powierzchni złocą się kłosy?

Tu też można uniknąć zaimka - podliczają piegi - na przykład.

Literówka - wyobraźnia, a nie wyobrażnia.
No i nieszczęsny zaimek "ma" oraz "sobie".
Dobrze byłoby się ich pozbyć.
Na przykład w ten sposób:
- i ciągle myślę czy wyobrażenia
mogą zapełnić głowę po brzegi -

Pogrubione to rym wewnętrzny, a lepiej ich unikać, bo osłabiają rymy na końcu wersów.
Można go uniknąć, dając - do walca jaki serce rozdziera (nie lepiej "serce", a nie "serca"?)

Zmieniłabym szyk na - i wiruję w tańcu.

Wielokropek to trzy kropki, a nie dwie. I w ogóle jest tu zbyteczny.

A tak wyglądałby wiersz bez wielkich liter, interpunkcji i dodatkowej interlinii:


Oczywiście - słowa, które zasugerowałam, możesz zmienić na inne, bo to tylko przykłady rozwiązań.
Wyobraź sobie, że wiersz to mozaika, która dopiero wtedy ujawni pełny obraz, gdy każdy kamyczek znajdzie się na właściwym miejscu. Dlatego warto szukać, próbować, zamieniać...
Co do rymów - ich wyczucie też przyjdzie z czasem i przestaniesz obawiać się niedokładnych, wiedząc, że ich współbrzmienie doskonale wydobędzie prawidłowy rytm - tak jak przy "wietrze/jeszcze". Nawiasem mówiąc "wietrze/niepewnie" to też rym niedokładny, dlatego zmieniłam na "pyta z wahaniem", by nie kolidował z właściwymi.

A na koniec przyznam, że i tak z dopracowaniem wiersza dałaś sobie lepiej radę, niż myślałam.

Miłego, Margharet

Ciekawy pomysł na wiersz, ładny dobór słów, obrazowanie.

Dla mnie wiersz technicznie jest bardzo dobry, co wcale nie znaczy, że nie mógłby być jeszcze lepszy, po małym dopracowaniu.
Skoro nie ma pełnej interpunkcji, ja osobiście zrezygnowałabym z dużych liter oraz z samotnego przecinka w drugiej zwrotce.
Ale to tylko sugestie, z których nie musisz skorzystać.

Ogólnie - przyjemna lektura.

Pozdrawiam.

Bardzo ładny wiersz, Margharet. Taki delikatny, spokojny. Ławka daje spokój, którego tak pragniemy. Wietrzyk słońce, natura - to elementy wręcz zaczarowane. "
"ktoś mnie przytula i pyta z wahaniem
czy zechcesz ze mną zatańczyć jeszcze?" Ten ktoś, to myślę bliski przyjaciel, niekoniecznie realny, ale przyjaciel. Twój wiersz jest mi bardzo bliski. Tez kocham takie zbliżanie się do natury. Ogrzewanie promieniami słońca, akurat teraz lato, czas na kontemplację i odpoczynek.
" i tak sobie myślę czy ma wyobraźnia
może wypełnić głowę po brzegi?" Pewnie, że może. Naprawdę, fajnie mi się czytało Twój wiersz - spokojnie i jasno przekazane myśli. Tak, to w moim stylu, zresztą czytałaś moje wierszyki, to znasz to, co w nich staram się przekazać. Wiesz, że ja napisałam opowiadanie "Ławeczka"? Zbieg okoliczności?
To byłoby niesamowite. Zapraszam Cię do lektury mojej opowieści, jest tutaj na PP. A twój wiersz cudo, przynajmniej ja tak uważam i nie przeszkadza mi jego prosta budowa. To normalny, ludzki utwór przekazujący myśli zbliżone do moich. Pozdrawiam- Aronia23