Już od tytułu, który mnie rozczula i przywodzi na pamięć lata dzieciństwa, poprzez bardzo dogłębną treść, pełną smaczków i impresji, aż do końcówki, która nie jest zbyt radosna, całość układa mi się w spójną układankę, gdzie wspomnienia mieszają się z teraźniejszością, dając obraz raczej tego, co przemija/przeminęło, jak wiatr, jak słowo lekko rzucone w przestrzeń...

"Bank" to nokaut.
Wiem to, bo widzę, co z moim osiedlem zrobili tzw. deweloperzy.
To tępe bydło, które zawłaszczy sobie każdy metr kwadratowy ziemi, byle coś postawić i sprzedać.

U Ciebie unosi się wokoło nutka nostalgii.
Bo "to już było".
I nie wróci nigdy, i to jest znak czasów, tych czasów.

Bardzo udany, dotykający strun duszy, wiersz.

Lubię niby takie proste teksty, a jednak kryjące w sobie duże i mocne opowiadanie.
Kocham drzewa, nadaję im imiona, rozmawiam z nimi - są jak przyjaciele.
Wyobrażam sobie ile przeróżnych historii się nasłuchały, nie tylko od siedzących pod nimi staruszek.
Ile wyciętych w korze serc przetrwały, gdy tymczasem szczenięca miłość już po wielokroć została zapomniana.
Wzruszyłam się balonikami, wycinką i żałośnie uśmiechniętymi ustami.
Ale wiesz, natura jest silna, silniejsza niż człowiek... i odradza się szybciej niż on.

Pozdrawiam ciepło