Mam wrażenie Aniu, że każda cząstka wiersza jest z innego wiersza. Różnorodność czasów i enigmatyczność wyrażeń sprawiają wrażenie odseparowania i braku spójności.
W zasadzie, to mogę powiedzieć, że nie wiem o czym jest ten wiersz.

Początkowy dystych zapowiada jakąś historię i druga strofa mogłaby łączyć się z nim, gdyby dalej, było bardziej treściwie.

Dla mnie zbyt okrojony tekst. Okrojony z treści i emocji. Same poetyckie wyrażenia to trochę za mało. Myślę, że przekaz został w Tobie, bo w tej postaci nie ma go w wierszu.

Pozdrawiam

Aniu, podpisuje się pod komentarzem wiktorii
Czasem pisząc, wczuj się w odbiorcę.
Prawdą jest, że Ty wiesz, o czym piszesz i masz to w sobie, my jednak nie mamy rentgena w oczach. Należy pamiętać, że litera zabija, duch ożywia. Same poetyckie słowa to za mało, wiersz sama wiesz powinien mieć duszę, emocje. Wydaje się, że ten pisałaś troszkę na siłę. To moje spostrzeżenia odbiorcy, możesz się z tym nie zgodzić.
Starajmy się szanować odbiorcę i równoważyć tekst, dla dobra autora i czytających. Bo cóż z tego, że Ty go rozumiesz, a większość nie. Poezja to pokarm dla wszystkich. Nie sztuką jest pisać, podkręcać piłeczkę, sztuką jest, tak pisać by było to z kunsztem, ale czytelne i zrozumiałe.
Czego Tobie życzę.

Z pielgrzymiego szlaku ten wiersz, krok w krok, słowo w słowo - dobrane, dopieszczone pątnicze misterium.
Tak, dokładnie tak jest, gdy wiją się drogi, gdy kurz drapie w gardle albo łzy, któż to wie; z reguły pielgrzym nie uzewnętrznia najskrytszych emocji ni pragnień, bólu, rozterek.
Niosą się pieśni i marzenia, osiadają w przydrożnych kapliczkach, na rosochatych wierzbach, wśród pól.
Byłam, szłam. 380km w deszczy i skwarze, na przemian. To była najgorsza aura. Ale buzie roześmiane. Moich wówczas 10 i 8 lat synów - również. No i 2000 luda wtedy szło, był ubaw, jak trzaskało piorunami i strach, i pozwolili nawet paluszki zjeść w świątyni, gdy wydawało się, że gradobicie nie pozwoli iść dalej, gdzie czekał sowity poczęstunek. Przed Wisłą dobrze dają jeść, za Wisłą inaczej, co nie znaczy mniej pięknie i gościnnie.
Tak, Aniu. Udał Ci się ten wiersz. Z mojego 18 krotnego pielgrzymowania (nazbierało się trochę ) wyłania się obraz taki, jak przedstawiłaś w wersach: modlitewne przenośnie nad pszenicznymi łanami, ziemia garbowana piętami, szpaki, obłoki, truskawki, czereśnie w tle.
Zupełnie inny klimat niż w Izraelu, ale o dziwo! Niektóre miejsca w Izraelu bardzo przypominają polski krajobraz, więc nie ma żadnej przenośni w stwierdzeniu, że Maryja ukochała Polskę, bo podobny do Jej kraju. A Miriam? Piękne imię. Pachnące.

- najpiękniejsze.

Przyznam, że i mnie oczarował ten wiersz, posługujący się chrześcijańską symboliką w sposób niejako "subiektywizujący", pozwalający doświadczyć emocjonalnie i wręcz sensorycznie takiej rozszerzonej na uniwersum chwili, mistycznego przebłysku - widzę dużą wartość w takim "wglądzie", któremu zupełnie msz. nie przeszkadza - a może nawet stanowi jego meritum - pewna taka impresyjność utworu.

Pozdrawiam serdecznie

Absolutnie nie; chyba zresztą żadna symbolika sama w sobie nie jest dla mnie zbyt natrętna czy zużyta, wszystko zależy od sposobu jej ukazania, które w przypadku Twojego tekstu jest tak pełne treści, że pozostaję pod wrażeniem Twoich umiejętności i smaku

Serdeczności

W jakiś dziwny sposób wzrusza mnie ten wiersz. Może dlatego, że zawsze chciałam wziąć udział w pielgrzymce, ale nigdy nie miałam dość odwagi, by podjąć taki trud.. A może dlatego, że moja córka ma na imię Maria i jest na świecie tylko dlatego, że ją sobie wymodliłam u jej patronki? Trudno powiedzieć, ale na pewno obraz, który sie tworzy po przeczytaniu wiersza jest zapalnikiem moich emocji. I szczypie oczy i gardło. Nie wiadomo czy kurz..

Jedno co mi nie pasuje to pomieszanie czasów. Myślę, że to ono powoduje, że ktoś może go odbierać jak wiktoria czy Autor.

I mnie zdarzyło się brać udział w Pielgrzymce, tylko raz, ale bardzo intensywnie.
Z żoną i córką.
Przeżyłem coś, czego już nie chciałem powtarzać z obawy, że będzie gorzej.

Wiersz bardzo ascetyczny, surowy wręcz, lecz treściwy zarazem.
Oddający w pełni to, co warto w takich sytuacjach oddać.
Każde spotkanie z Bogiem jest jak trzęsienie ziemi, i może być nią także Pielgrzymka.
I nieważnie deszcze i upały, liczy się to, po co idziemy.

Choć bywa, że owo spotkanie może być jak wietrzyk letni, który przeżyłem kiedyś, gdzieś tam, jak na tamtej Pielgrzymce - On przychodzi w różnych postaciach.

Udany wiersz, niewysilony w dobrym tego słowa znaczeniu, bo nieprzegadany.
A po co gadać, jak wystarczy dać słowa-klucze i każdy rozumny człek złapie w lot, o co chodzi.

Lubię, jako człek religijny poezję o tym wydźwięku, i pewnie dlatego tu zajrzałem, choć wiersz w oderwaniu od Wiary także się śmiało broni

Bardzo smutne, jednak pięknie powiedziane. Całość zamyka ciekawe niedopowiedzenie, które powoduje, że chce się wiersz przeczytać ponownie, co innego, nowego w nim odnajdując. I rzeczywiście można, bo wiersz nie jest jednoznaczny, Jest tu opowiedziana historia podmiotu otwarta szeroko, także każdy może oglądać ją z własnej perspektywy, zmiennej. Gratuluję napisania dobrego wiersza! Powdrowienia cieplutkie.