Мне грустно на тебя смотреть...


Мне грустно на тебя смотреть,
Какая боль, какая жалость!
Знать, только ивовая медь
Нам в сентябре с тобой осталась.

Чужие губы разнесли
Твое тепло и трепет тела.
Как будто дождик моросит
С души, немного омертвелой.

Ну что ж! Я не боюсь его.
Иная радость мне открылась.
Ведь не осталось ничего,
Как только желтый тлен и сырость.

Ведь и себя я не сберег
Для тихой жизни, для улыбок.
Так мало пройдено дорог,
Так много сделано ошибок.

Смешная жизнь, смешной разлад.
Так было и так будет после.
Как кладбище, усеян сад
В берез изглоданные кости.

Вот так же отцветем и мы
И отшумим, как гости сада...
Коль нет цветов среди зимы,
Так и грустить о них не надо.


1923

Tak mi przykro widzieć ciebie...

Tak mi przykro widzieć ciebie.
Taka żałość gardło dławi!
Tylko smutną miedź na wierzbie
Wrzesień dla nas pozostawił.

Cudze wargi doświadczały
Twego ciepła, drżenia ciała.
Jakby deszczyk spływał mały
Z duszy, co obumrzeć chciała.

Cóż! Ja bać się go nie będę.
Inną odnalazłem radość.
Nie zostało mi nic więcej,
Tylko rozkład, proch i marność.

Siebie też nie ochroniłem
Dla spokoju, dla uśmiechów.
Tak niewiele dróg przebyłem,
A tak wiele czyniąc grzechów.

Marne życie, koniec marny.
Było, będzie tak w przyszłości.
Niczym cmentarz, sad ubrany
W brzóz poobgryzane kości.

I my wkrótce odszumimy,
Opadniemy jak liść w sadzie...
Nie ma kwiatów w środku zimy,
Więc nie warto o nich marzyć.