Wichrowe wzgórza

Na annałach desek padają marzenia,

Uderzeniem w pomarańcze,

Widzę nadzieję w bezsilność szaleńca,

Ziarenko maku w samotność otulę,

Przechodzę samotnie w łasce uświęconej,

Bądź porywam dryfy na ulicach nie złotych,

Bądź samotnie w litaniach dryfuję,

Wypowiadam nie moje słowa w fantasmagorie.

Przeszłe marzenia i zaszłe modlitwy,

Wichrowe burze i sztormy,

W lodowej pustce być nie rozmytym,

I siebie samego wspomnieć,

W pajęczej sieci swoje przechodzić,

I nie patrzeć na czyjeś wczoraj,

W pozostałościach i z resztki przeżyć,

Zapomnieć resztki mych bólów dryfowań.

Gorzkie to rany w głębokim wzroku,

W ramionach wydzieranych,

Dumnie więc kroczę – po lekcji mroków,

Dumnie i nie! – sponiewierany.

10 grudnia, 2017