Mała szansonetka

A ktoś jest smutny jak solistka,

To ona mała szansonetka,

Usta czerwone śle dokoła,

Postać rozgrzewa wino słodko.

To ona mała marionetka?...

A bukiet to różyczek, smukła,

Chwilami cała mi przygrywa,

A zawsze w biegu bałamutna.

Kołysze cienie, jednocześnie,

Zaprosić można ją – przywołać,

Przypis? – refleksja! – sobą niesie,

Jest cichuteńka, zawsze nutka.

Podtekst, aluzja, zawsze słówko,

Być mocą, zdobić w przypis cieni,

Jak sławny tekst, ozdobi który,

Co piszą w każdej biblioteczce.

Solistka się okrywa snem,

Zaciąga ukryć zasłon wiele,

Tak niewidoczna z każdym dniem,

I jest wraz z nocą za woalem.

Omraczać w snach i skrywać kogoś,

A ona mała szansonetka,

Uśmiechy śle czerwono, słodko,

Bo przecież wino ma rozgrzewać.

15 maja, 1994