Ciekawy wiersz o braku pogodzenia się z pustką, uplywającym czasem (a zwłaszcza przenujaniem).

Podmiot wie, że jedynym wyjściem jest trzymanie się wspomnień i ich przozdabianie - choćby tylko dla siebie, ponieważ one dają się dla podejmowania dzieła od początku i ponownego aktu sprzeciwu (kojarzy mi się on osobiście z Campo di Fiori Miłosza).

Podmiot przestrzega też, aby nie dać się zwieść, i trzymać się wspomnień, a nie niemożliwych do spełnienia marzeń; które co prawda prawda mogą dotyczyć codziennego życia, dają siłę do pokonywania granic, ale równie dobrze mogą doprowadzić do upadku


Piękny wiersz, ale mam wrażenie, że po słowach "wspomnienia" i "rytuał" powinien być przecinek, ale mogę się mylić.

Pozdrawiam

Podoba mi się.

Pozdrawiam Cię.