Doskonałe domniemanie, Jarku.

Przecież nie pamiętamy chwili własnych narodzin i pierwszych godzin życia, zyskiwania świadomości. Dopiero kiedy obserwujemy więź między noworodkiem z matką w relacji innego (własnego?) dziecka, przez analogię dowiadujemy się, jak to było z nami.
Chyba że wszystko jest tu metaforą, i chodzi o świadome studium relacji z matką. I tak czytam ten wiersz. Piękny hołd dla macierzyństwa. Opowieść o więzi, której nikt i nigdy nie wymaże z pamięci kochającej się na całe życie pary: syna i matki. Nawet, jeśli chodzi tu o więź poezji z poetą. Ukłony, pozdrowienia,

z.