Zawodowy los

rzucił mną

w odcinek cyfryzacji.

Nowemu ministerstwu 

naród sprawił

gmach dość ponury

Przy Królewskiej siorbią już termosy

Miałkość wafelków

     pozbawia złudzeń

          począwszy od zębów

                rozpływa się po ciele

I pojawia się On

Demiurg

     Koryfeusz

           Dygnitarz

                 Nadzieja ostatnia

Nic nie pójdzie z jego życia w zapomnienie.

Jego Partia rozgarnia mrok.

Michał Boni

Jedno mgnienie

Jedno naszych oczu zetknięcie przypadkiem

i ten uśmieszek co na 

czas życia iskry

połączył twarze nasze 

fenomenem porozumienia

Obaj wiemy już:

wysiedzieć spektakl

w zgodzie ze sobą czyli

rozmamłaniu wewnętrznym

o masce srogiej

rodowodu krajów nadwiślańskich

Przygasają światła, milknie gwar

Wkracza asystentka

stuka obcas po lastrico

pręży się rzeźba łydki Kallisto

dźwigającej insygnia Orła Białego - 

stosik żółtych segregatorów

wystających różnobarwnych naklejeczek

Tak, Pan Minister dołączy

Tymczasem On

przybyć musiał spóźnionym

Należało mu też wybiec 

telefonem nagłym

wiatrem własnym podrywając

szlice marynarki

bo Premier dzwonił

Szum z ekranu

pacynek szesnastu

Połączenie z terenem

Wyczekują regiony

nieuchronnej

arogancji centrali

Jakiegoś wojewodę

zganić nadszedł czas

Kielce znów się przydadzą

Niedopuszczalne tam

u Was opóźnienia, towarzysze

Narracja domknięta

Zadośćuczyniwszy

zasadzie decorum

odetchnęły z ulgą

urzędnicze twarze

Dziękuję Państwu bardzo