DUCHOSPLĄT

                        Jestem w sobie oddzielnością, co się wraz kocha i nie kocha...Przez wyrok 

straciłem się - s  e  n    d  o  c  i  s  ł  y ! Tak to było: stare szlamy swoich się wstydzą wyrodnic

zaś ten na tem lepiej wyjdzie, kto błotem siebie karmi. Źle kształtowany pod niezdyscyplinowania

narzutą - oto ja przecie! - z smutnem tu stoję obliczem. Od tego zatlenić mi się w duszy nie może.

Z potłuczonego rozpłodu wstałem i do wody czystej się rzucam jako z kopytami kobieta!

W gnoju z robakiem pierwej się zadomowiłem i tak na tych incydentach pełność mam. Jużem się

zbratał ja z tym. Złowrogi kogo szelest zatrzaska ostremi dusery, tego muzgaryn z bezczasem

na zawsze się połączy. Po warcabie przypadkowości czołgam się i po dnie ryftowym. Wino me

mocy nabiera. W polebszu teraz stoję kudłatych wiosen, w zgiełku samym! Od rozkosznych

skonać pragnę tortur, w głodach mych ucztować będę dobrze, przyjemnie. Taka jest ich

struktura wykopna, kiedy wrzeszczą razem:

                                                             " R ą b   s z a l o n y !  -

                                                p r a w d z i w y   o b r a z k u   m ó j . . . "   

Pod cmentarną zadyszką pozostaję, w chwil niestrawności rozbudzone mi kipią instynkty.

A wszystko pod robacizny wystrzałowością. Z innego odbioru jestem - w czas najlepszych

ofiarności wchodzę. Dopiero tam się rozwapniam, mając  n i c   i   w s z y s t k o !

Lutnia, gryzmoł - we flakonach zbrodniarze zaklęci z szalonem tętnieniem we mnie się wlewają.

 Pokazują mi krajobrazy rozprzęgłe, długi rozziew ciemny, co tylko sercu podszeptuje:

" Poszukaj sobie boga nowego, który gotów więcej zaoferować ci niżli skarbiec letni! " .Dwa czyliż

wypielęgnowane ciała bezwiednej celebry? Otom posiadł skarb prosto z nieba miłosnemi pociski.

Błyszczą przede mną nieumiarem swoim. Wszystko z tym w potrzasku wydobrzeje. Głowa boli

mnie od nadmiaru ich pomiatarek srogich. Lecz nie uwierzę, by tak mi się słowiło dalej choć daję

wszystko z siebie; przed sobą zakątek tylko kwilczeń widzę, we frakcji amulet, co jest dla maestrii

swej prawiotkim nader. Zgniję więc, w bolu zakiśnieję! I szywną mam tylko wątpliwość:

kim jestem?... kto trajektorię mych malowideł opisze? Matko...trawienie własnego tętna czuję,

ten martwy spokój jego i z przybornikiem muzy! Pan do wzięcia, w ich czułym spocząłem objęciu

jako odrealniona prawień szkieletura, z pomiotów wyprysła herezji. Stokłosiu bezbarwnemu

okropieństwa i rozwścieczenie acz już pozostały...

                       Żyję jeszcze, u dnia nowego stojąc - m o r d u n k u   g o s p o d a r z !