ajw
Na początku - bardzo proszę - nie gniewaj się, że zaczynam od uwag z mojego widzimisię;




Zaczynam od końca - tak piękny wers, ale żeby zaskoczenie było większe,
łóżka
przeniósłbym niżej po dodatkowym enterze. Niech czytelnik przez ułamek sekundy,
pomyśli nad zagadką - z jakiego brzegu zostali wyrzuceni.

Zrezygnowałbym z imiesłowów choćby tutaj;



tym bardziej, że zaczynasz wers od myślnika.

- opuszczają ziemię iskry dusz

A teraz - proszę Pani - przejdę na krótko do sedna:
Wiersz z tych, które powodują uśmiech i radość z czytania,
a zwłaszcza morze, przy którym niedaleko od dziecka tkwię.
Dziękuję za miłą poranną lekturę
i pozdrawiam

Bardzo subtelny, nastrojowy wiersz - bardzo takie lubię. Z resztą lubię czytać Twoje wiersze
Pierwszą strofą zahaczyłaś o metafizykę, żeby w ostatniej jednak sprowadzić nas z powrotem Tu i Teraz Na ziemię, gdzie jak zwykle u Ciebie, pachnie erotyzmem.
W ostatniej strofie - inaczej bym zapisała:
"pod powierzchnią słów
głębokie morze
zdzierające piasek z plaży

a my dowoje wyrzuceni na brzeg
łóżka"

Podobnie jak Wiktor, wyrzuciłabym to łóżko do ostatniego wersu.
Takie moje lużne przemyślenia Oczywiście tylko teoretyczne
Pozdr.