(doczytane z raportów Sobiboru-
Icchak Lichtman
Do Sobiboru trafił 15.05.1942r. z transportem 2 tys. osób).

pani Hojdi szlocha – wyciągnęli ją właśnie z transportu

zabrali i wywieźli

bez zbędnych ceregieli – jeszcze w szpitalnym kitlu

teraz – w innym obcym jej miejscu oddzielili od męża i syna
przerażoną
i bladą jak ściana

zatrważa wagonowe odium
pani Hojdi nie trąci więc kwiatem Holandii

raczej – niczym Dziewczyna z perłą z obrazu Jana Vermeera

ogląda ciągle za siebie
brudna – głodna – cuchnąca
z rozszerzoną grandilokwentnie tęczówką

nowa Meisje met de parel – cywilizacyjnego strachu

to nie maniera z wyższych sfer damy w Mauritshuis w Hadze

tylko zwyczajny lęk – słodkawy impuls przenika
do tkanki – śmierć antyszambruje z pejzażem kominów

koszmarne eventy z obozu numer III

pani Hojdi zamilkła
rozsądek – to wyuczony instynkt pielęgniarki
odór spalonych ciał
wyzwala ciepło
a syn i mąż odchodzą
na wezwanie
do „lazaretu”

czy pani Hojdi miała więcej szczęścia? pytanie

na które nie ma odpowiedzi…

codziennie w baraku szewskim szoruje buty oficerskie
aż skóra puchnie szuwaksem

inne – w pralniach – sortowniach – lub w wymarzonej kuchni
podają specjały wykwintne – są –
ludzkie kiszki i zupa z otrębów

– czy będzie drugie danie?
myśli pani Hojdi – niepewność…

niebawem elokwentni esesmani
wyprawią jej huczne wesele
już leży na pryczy
z nowo sprawionym mężem
śmieją się
skurwysyny
bezduszne bestie Sobiboru
mają cykliczny ubaw

w końcu – i już po wszystkim

ale – pani Hojdi
wreszcie – im nie wyje…

odreagowała zaraz po ślubie

—