Gdybyś wiedziała jak bardzo

Uwielbiam momenty,

kiedy łapczywie konsumujesz

plasterki mojej duszy

posmarowane słowami.

Cudowny dotyk Twojego biodra

pod dłonią pośrodku snu,

przywodzący na myśl

radość pierwszych promieni słońca,

po ciemnej, zimnej nocy,

szept cichy, kiedy mówisz, że kochasz.

Szelestem wiatru ubrane myśli

z serca płynące potokiem wezbranym,

nie mieszczącym się między

brzegami przyzwoitości.

Tupot małych stopek pośrodku nocy

i słowa cichutkie: „Tatku, mam koszmarki”,

po których noc już nie taka sama jest,

do zaśnięcia niemożliwa,

ale jakże kochana,

radośnie szczęśliwa.

Piękno poezji,

która niczym kwiat najwspanialszy rośnie,

podlewana słowami

chwile, kiedy twardość

z miękkością łączy się wśród westchnień,

jak maki czerwone bezwstydnie piękne,

wystawiające głowy do słońca.