Witaj Zolu.

No właśnie! Ależ powiedziałaś...Nawet krzyczysz, choć przecież i tak wiemy że żaden wiersz nie naprawi cywilizacji. Tak naprawdę to człowiek powykrzywiał prostotę świata na własną potrzebę bycia kimś lepszym. Zepsuliśmy tak wiele. Właściwie chyba na wszelkich płaszczyznach egzystencji, człowiek jest tym najbardziej szkodliwym. Naprawienie czegokolwiek graniczy ze zrównaniem świata i postawieniem go na nowo. Niewiele to da bo wszędzie potrzebny jest przecież mądry człowiek... Pozdrawiam.

Piękny i smutny wiersz, nieodmiennie ogromnie podoba mi się sposób, w jaki łączysz wiedzę erudycyjną z głęboką wrażliwością na drugiego człowieka. Nie sztuka śmiać się z tego, kto jest otwarty na świat, w tym także świat wszelakich informacji, sztuka użyć tych informacji dla stworzenia popartego osobistym doświadczeniem artystycznego przekazu. Zawartość "edukacyjna" i wizja artystyczna nie muszą się przy tym wcale wykluczać, o czym świadczyć może choćby świetny tom Jarosława Lipszyca "Mnemotechniki", zawierający wyłącznie treść artykułów z Wikipedii. Ważne jest, w jaki sposób realizujemy to połączenie - u Ciebie jest to świetne przesłanie o etnocentryzmie, zaściankowości co poniektórych, połączone z niebagatelną refleksją o znaczeniu słowa, łatwości, z jaką kształtuje ono rzeczywistość społeczną - chapeau bas!

Serdeczności

Wiesz, że bardzo cenię sobie nurt "publicystycznej" liryki w Twojej twórczości. To słabo prezentowany w poezji współczesnej trend. Przez wielu niedoceniany, lekceważony, ba, nawet odbierający prawo do nazywania go poezją.

W niektórych komentarzach pada zarzut nachalnej oczywistości. Dla mnie nawet zbytnia jasność przekazu bywa lepsza od "wierszy-trumien", których ani się chce otworzyć ze względu na hermetycznie zamknięcie, ani domyśleć się nie sposób, kto? co? w niej leży.

Mnie bardzo się Twój wiersz podoba i całkowicie zgadzam się z pięknym komentarzem introwerki. Pisz, Zolu, takie. Ja na nie zawsze czekam.

Jeśli chodzi o "publicystyczność" wiersza i jego przesłanie, to zgadzam się z Introwerką. Wykorzystanie doniesień prasowych czy artykułów może być bardzo ciekawym zabiegiem. Mam przed sobą tomik wierszy Bartosza Sadulskiego "Mniej niż jedno zwierzę"i on również stosuje podobne chwyty, daje to ciekawe efekty. Pod tym względem nie mam zarzutów do wiersza.

W moim odczuciu psuje go jednak zdecydowanie zbyt dopowiedziana końcówka. Wykładasz kawę na ławę to, do czego czytelnik mógłby z powodzeniem dojść sam (i siła wiersza polegałaby wówczas na mimowolnym wywołaniu skojarzeń z polską rzeczywistością). Rozumiem, że to przesłanie wyrażone wprost może przemawiać do większej ilości osób, ale sama wolę, gdy wiersz stymuluje mnie do myślenia, a nie narzuca wnioski.

Pozdrawiam serdecznie