Bo umiem się właściwie mądrze zastanowić
i w życiu spojrzeć w przyszłość, nierzadko z dystansem,
któż będzie mógł ludzko się nad moją głowić –
– nad mą niby-poezją, dać jej jedno szansę.

I wychodzi mi z tego, że to może pustka
w tychże życiach śródmiejskich i głowach niknących,
ale ja tam w ich świecie nie mogę już ustać,
gdyż oni przeto w moim czują się ginący.

Bo umiem się właściwie mądrze wam wysławiać.
Niby nic – i to wszystko - nic, a przecież dużo.
Mam swój talent – kto silny, niechaj mnie poprawia,
którym jednak odchodzić – niechaj ciszy służą.

Lecz nie wiem, gdzie tkwi problem – może powinienem
więcej już nie rymować, nierównymi linie
spisywać, nie nazywać świata – swym problemem,
bo świat dawno mnie nazwał – błędem, który ginie.

Może wszak powinienem wszelkie swe uczucia
w miłości cudny kokon opakować snadnie.
I pisać o tem samem – "związkowych zatruciach",
a pisać o tem samem – co mi w głowę wpadnie.

Nie wiem i nie rozumiem – nie chcecie, nie piszcie.
Nie wiem i nie rozumiem – nie czytajcie przeto.
Czekam, a może śród was, co się znaleźliście,
znajdzie się i ktoś ponad; nazwę go – Poetą.