gitesik Nie wiem, czy ten wiersz to obietnica. Jest piękny, magiczny, zaczarowany jak energia, którą przekazuje. Właśnie, kundalini, czy jako katoliczka mogę pogodzić wzajemność tych doznań.

Mój organizm potrzebuje Amrithę, nasycony w endorfiny, pragnie aby krew przepełniła się napojem bogów. Chcę ujrzeć we własnym ciele potężne iskrzenie, błyskawice, energię fali elektromagnetycznej. Może dojdę do Absolutu. Do prostych, a potrzebnych elementów - dojrzałość, spokój, radość, szczęście, wdzięczność, zaufanie i bezwarunkowa miłość. Ta ostatnia, wciąż jej szukam i o niej piszę. Napisałam wczoraj wiersz, który teraz mi uzmysłowił, jak bardzo potrzebuję
Powinnam Ci podziękować i zastanawiam się, dlaczego dolna półka, dlaczego jakieś tam marne rozważania o przemijaniu i starości, są lepiej postrzegane. W Twoich słowach, nawet niewielu słowach jest zawarta odpowiedź na naszą niedoskonałość i zmaganie się z upływającym czasem.
Napiszę Ci ten wiersz. Już dostałam do niego komentarz. ,, Przepiękny wiersz. Człowiek zmagający się ze zdolnością odczuwania, z darem duszy przepełnionej pospołu cierpieniem i miłością, doświadczany mocno, wzywany do walki z własnymi słabościami..."

mgły
z cierpienia dłonie miękkie
nabrzmiałe, rany otwarte
sączą krew
nie zamykaj duszy
bo pęknie
a matka wyleje łzy
dziecko wykrzyczy płacz
anioł bez oczu patrzy
namiętnie
a miłość trudna, daremna
zamroczona rozpaczą drży
wiotką gałązką płaczącej
wierzby
a ty, znikasz i bladym świtem
wypatrujesz koni,
tabun mknie uczuciem straty
wody w studni
nie dogonisz.
Pij, napełnij...
gardłem i krtanią
krzycz!
https://youtu.be/vLQ5XOKuWUI

marzanna? pisz normalnie Marzena