Gdyby poprawić niektóre zdania i sformułowania, wyrzucić "śmiesznostki", które nimi nie są, poprawić interpunkcję, coś może by z tego było. Finał tekstu jest finałem bez finału.

Zamiast jeszcze jednej odpowiedzi na nasz odwieczny spór, przytaczam tekst. Jeżeli w spawach pisania wierszy uważam Cię, Miladoro, za mistrzynię, to pozwól mi na własne zdanie w kwestii pisania prozy.
„O rozpoznawalności w pisarstwie
Język twórczy (a nie – odtwórczy) różni się od sucharkowego (poprawnościowego) języka używanego w literackiej księgowości tym, że powinien być krwisty i soczysty, a nie – zbieraniną słów kostycznych lub spalonych na węgiel. W tym miejscu najlepiej posłużyć się przykładami zaczerpniętymi z dzieł „klasyków”. Orwell w „Folwarku zwierzęcym” użył sformułowania „kury skrzeczące z przerażenia”. Mickiewicz: „zakasać pięści”. Balzak – „ziewający koń”,, Gombrowicz: „twarz wykrzywiona brakiem uśmiechu”.
Czy pisarze ci popełnili błędy? Z punktu widzenia językowego purysty – tak; od razu napiętnuje tego rodzaju stylistyczną woltyżerkę, dowodząc, że kury nie skrzeczą, koń nie ziewa, a pięści zakasać nie można. I poprawiacz taki miałby rację, tyle że gdyby nie podobne wygibasy słowotwórcze, nasz sposób wyrażania myśli byłby od czasów Reja wciąż ten sam.

Słowo – to barometr epoki, znak triumfu i rozwoju myśli lub jego przeciwieństwo. Obserwujemy metodyczne butwienie minionego czasu. Mamy więc zdania cherlawe, dowolne, wydezynfekowane z prawdy i odarte z sensu. I zdania te, o zawartości niepopartej faktami, natomiast hojnie obdarzone domysłami, tak są bezbarwne, że aż nie dają się przypisać jednemu autorowi, tylko wielu, a wyrządzają nam – ich czytelnikom – krzywdę podobną tej, jaką przed laty wyrządzał cenzor, uzbrojony w brak mózgu i nożyczki podłączone do KC. W tym sensie zrozumiale brzmi wyznanie Gombrowicza, że nie chce być pisarzem idealnie poprawnym, pozbawionym wszystkich językowych odstępstw od norm, a nie chce, ponieważ ich gorliwe i rygorystyczne przestrzeganie prowadzi do „wykastrowania z indywidualności”.
Zjawisko stylistycznej rozpoznawalności piszącego przyrównać można do głosu aktora: nie sposób pomylić Gustawa Holoubka z Andrzejem Szczepkowskim, Seweryna z Lindą, Dzwonkowskiego z Michnikowskim, Eichlerówny z Jandą. W głosie aktora jest zawarta dusza wypowiadanego tekstu, charakterystyczna intonacja i specyficzne wybijanie sensu utworu poprzez umiejętne rozłożenie akcentów.

Literatura za bardzo wzięła sobie do serca fakt, że mówi się o niej „piękna”. Zanadto, gdyż powinna mieć spocony kałdun wystający z niedopiętej koszuli. W moim rozumieniu, nie ma nic wspólnego ze stylistycznym betonem: jest prosta, czyli ludzka. Pachnie rzeczywistością; nie nosi kagańca i przepuklinowego pasa.
Literaci zawzięli się używać słów przylizanych, podczas gdy stosowane przez nich nie powinny dzielić się na wyrazy dopuszczalne i zakazane, gdyż jest to podział sztuczny i nieuprawniony. Pierwsze – to te z bramy frontowej, wizytówkowe i uładzone, drugie – to te, które ukradkiem przemykają się pod schodami.
Słów potocznych, żywych i obrazowych, używa się niewiele. Kolokwialne, pospolite, chadzające za potrzebą i samopas, słowa na bosaka, z tłuszczykiem i przy kości, wymięte, neologizmy prosto ze zgiełku ulicy i bazarów, słowa przy nadziei, zamieszkałe w zwyczajności nie mogą dopchać się do należnej im nobilitacji.

Sądzę, że dzisiejsze zasady jutro będą uznawane za błędy. Podobnie jak wczorajsze są nie do przyjęcia teraz. Mówię o tak zwanych modach na poprawne wyrażanie myśli. Między innymi o powtórzeniach. Powtórzenia – nie tylko poszczególnych słów, ale i całych fraz, znaleźć można u Sołżenicyna, Camusa, Bułhakowa, Kapuścińskiego.
Język, styl, gust – nie są to rzeczy zastygłe: podlegają nieustannym, etycznym i estetycznym modyfikacjom w trakcie procesu naszych mentalnościowych przeobrażeń; są kształtowane przez zmiany zachodzące w naszej psychice.”
Pozdrawiam pochmurnie
mj
Jack Londyn
Mamy różne gusta
mj

Miladorko niezastąpiona!

W kilku słowach potwierdziłaś mój elaborat o gustach:
„Nie wszystko na wszystkich robi wrażenie. To całkowicie zrozumiałe. Kiedy przeczytałam Pianistkę Elfriede Jelinek, uznałam powieść za najbrzydszą prozę, z jaką miałam do czynienia. A przecież autorka dostała Nobla. Ale każdy ma własne kryteria i dobrze, że tak jest, ponieważ inaczej bylibyśmy tylko klakierami cudzej twórczości. Albo naśladowcami, co jest równie niedobre. Własnej drogi szuka się w gąszczu różnych ścieżek. ”.
Co prawda Twój komentarz odnosi się do poezji (wiersz „kaskada”), ale tuszę, że i o prozie też tak myślisz; też uznajesz autorskie prawo do językowego eksperymentowania. W tym kontekście niejasna jest Twoja uwaga o potocznych słowach. Brakuje mi mianowicie wyjaśnienia, w czym się mylę.

Pozdrawiam z przytupem
mj

Piękne są w swojej wymowie te przywołane przez Ciebie, Owsianko, sformułowania Orwella, Balzaka i Gombrowicza. Sam lepiej bym nie napisał. Z "zakasanymi pięściami" Mickiewiczowi nie wyszło.
W twoim tekście przykuło moją uwagę jedno zdanie, w którym pojawia się określenie "wzrost im się łachmyci". Pomożesz w rozgryzieniu jego znaczenia?

Ze wzrokiem na siłę można to jeszcze powiązać - choć to bardzo, bardzo naciągane - ale w tekście o wzroście jest, nie o wzroku.