Dzień dobry Młody Panie
Wolę prościej i jaśniej ale i tak zainteresowałem się Twoim wierszem.
No cóż, tak to jest, życie ma słony smak, jak słona jest masa, z której lepimy aniołki, pozytywne aspekty naszej teraźniejszości. Nie zawsze jest taka przeżroczysta i przewidywalna, czasem przesłaniają ją chmury i ciemnieje, niczym śliska, szklana tablica. Spośród chmur, przedziera się tęcza(moja ulubiona), przynosząc radość i pokój, niełatwej egzystencji. Wypowiadane przez nas słowa i te, które do nas kieruje otoczenie, dotyka i kaleczy, całe nasze ciało i duszę, oplatając niczym bolesny kokon. Ważne, by rdzeń - kości, był mocny i stabilny - fundament, na którym opiera się nasze życie - "prawo moralne we mnie".
Lubię dyskusje o człowieczeństwie, dlatego dobrze oceniam Twoją pracę
Pozdrawiam serdecznie
Zbyszek
P.S.
Zapomniałem - w ostatnim wersie usuń proszę "moich"

Nieładnie to brzmi, Młody.


Podwójna spacja ( )
Sugeruję inne rozwiązanie:

- ka­wał­ki cier­ni
wbi­ja­ją­ce się w usta
ota­cza­ły plecy

może je­dy­nie kości
zo­sta­ły mi w rę­kach -

Uważaj, żeby nie zrobić podwójnej spacji w ostatnim wersie.

No to poczekam.

Przesuń wers z uśmiechem do góry, Młody. Tak jak powyżej.
Ale zauważ, że podwójne "się" wpada na siebie.
Uśmiech przybierał kształt tęczy?
Trudno o synonimy, które nie miałyby "się".


Przemyśl i uzupełnij to "spadały", bo teraz ta zwrotka jest jak kot bez ogona.
Wtedy mniej słyszalny będzie także rym "spadały/otaczały".

No to do miłego.