Wyznaję doktorze: próbowałem się zabić. Marnie się to skończyło - okno na podwórze było za wysoko, a ja przecież od wysokości mam zawrót głowy; można by rzec: sabotaż. Potem na żyrandolu próbowałem się powiesić. Sznur porządnie przywiązany, ale zaplątałem się w pobliskiej firanie i teraz wisi nad oknem, jak rozdarta kurtyna. Powiedziałem sobie "nie w domu". Wybór padł na Savoy. Wanna pełna wody i ... nic się nie stało. Złodziej w hotelu ukradł jakiś złoty okaz (brylant lub topaz) dość, że policja wpadła do pokoju i taki ich szał ogarnął... Poczułem się jak na równi pochyłej i naszedł mnie cień wątpliwości: czy to nieumiejętność życia, czy też boję się śmiertelności?
Wybrałem się w podróż, by odpocząć - ot, jakieś trzydzieści dziewięć kroków od Londynu. Nieznajomi z pociągu, którzy mieli podobne kłopoty z Harrym, radzili wyjazd na południe (a może północ - północny zachód?) , ale nie skorzystałem.
Wróciłem po tygodniu, pełen sił i mocnych postanowień, ale jakby się wszyscy uparli, żeby mi przeszkodzić: a to Pan i Pani Smith przyszli z wizytą , a to ciotka Rebeka zechciała wypić herbatkę, urzeczona moją miśnieńską porcelaną. Miałem wrażenie, że to jakaś intryga rodzinna zawiązana przeciwko mnie.
Ogarnęła mnie psychoza. Załamałem się...
Moja wizyta u pana, to ostania szansa na rozwiązanie problemu - proszę mi pomóc! Jak to stomatolog? A psychiatra? Piętro wyżej? Więc to nie jest numer siedemnasty? Dlaczego pan nic nie mówił ?! Jak to mówił...?
Niech pan nakarmi te cholerne ptaki, bo tak hałasują, że nic nie słychać !