Lola z Belą do Wrześni* na zjazd się udały;
“Ogród ciszy” zaprosił piszących na wtorek,
ma być konkurs imienia Kiczora i Gajdy
i coroczne spotkania z poezją – sierpniowe.
 
Koń, chcąc włosie i skórę odżywić, i wzmocnić,
powędrował na łąkę rwać kwiat koniczyny,
później wrzątkiem zaleje i napar sporządzi,
będzie nim się nacierał do pierwszych dni zimy.
 
A Erato i Żenia? Usiedli, gdzie brzozy,
wspominając czar pierwszych młodzieńczych uniesień,
Żenia dumkę dla Muzy próbował ułożyć,
ale słowa nie chciały zaplatać się w wiersze.
 
Aby niemoc tworzenia nie była dotkliwa,
a myśl mogła swobodnie w obłoki się wznosić,
Żenia z torby wyciągnął butelki (trzy) piwa,
na zakąskę – wędzony serowy warkoczyk.
 
Napój z chmielu przeniknął poetę do głębi,
raźno chwycił za pióro, podarek gawrona,
w atramencie zanurzył – z dojrzałych jarzębin –
i grażdanką zapisał na kartce te słowa:
 
moja muzo czarnobrewa
dzisiaj dumkę ci zaśpiewam
o dwóch sercach które złączył
amor pewnej gwiezdnej nocy
 
Wiatr poruszał listkami brzozowych gałęzi,
z ich szelestu natchnienie spływało jak deszczyk,
pisał mocno przejęty, a Muza na wersy
i na Żenię patrzyła z uśmiechem serdecznym. 
 
– Prawda, nie jest zbyt piękny, lecz bardzo się stara,
zawsze mogę nań liczyć, gdy zajdzie potrzeba,
parę zgrabnych metafor podrzucę mu zaraz
i, być może, spróbuję z nim dumkę zaśpiewać.
 
A tymczasem  nazbieram kwiatuszków naręcze
i wykonam twarzową pachnącą maseczkę.
 
 
 
*Września – miejsce urodzenia i zamieszkania Michała W. Gajdy (1959 – 2017)