Yaro
Nooo, pięknie! Tak trzymaj, to mój klimat i takie chcę czytać.
Te ręce w kieszeniach obojętności, szczególnie podobały mi się, przypominają mi moje "serce".
Martwię się tylko, że licząc te krzesła, zastaniesz puste hale. Obyś nie był ostatnim sprawiedliwym.
Zapraszam Cię do skomentowania mojego "zajączka".
Pozdrawiam serdecznie
Zbyszek

Yaro
Tak jakoś nie dawała mi spokoju Twoja myśl, może warto przekonstruować zapis, np.:

w niebie nagrodzą dobrych
o przejrzystych sumieniach
a nie w garniturach z dłonią
ukrytą w kieszeniach

choć krawaty do ziemi
widzą w innych zwierzęta
stojąc na przystankach
w uwierających kołnierzykach

nie kochający w delegacjach
karmiący się cudzymi snami
by rankiem spłukać usta
nabrzmiałe życiodajnym ziarnem

a ja w nagrodę przeliczę halę
przepastne zasoby krzeseł
w tym jedno puste
dla ciebie

Co Ty na to?
Pozdrawiam

Yaro
Ale powiedz, czy podoba Ci się moja wersja i czy oddaje Twój przekaz?
Bo widzisz, to także lekcja dla mnie
Zbyszek

Bardzo dobry koncept na wiersz, Jarku
Jest logiczny i zborny.
Ostre spojrzenie na społeczeństwo konsumpcyjne.
Na fajansów w garniturkach z korporacji.
To motłoch i ćwierćinteligenci.
Szkoda słów...

Podoba mi pointa - jest naprawdę super!
Policzyć krzesła w niebie, no kto by pomyślał, że może być to nagrodą
Ale sam fakt, że jest się w niebie już wiele znaczy

Dziękuję Michał Nagrodą wspólne zerkanie w niebo

Fajnie Amaranto ,że podoba się wiersz jestem obserwatorem

Pozdrawiam Was serdecznie