Witaj Pulsar.

Myślę że to jest niezły wiersz...Przesadziłeś lekko z metaforą dopełniaczową ale niech tam...
Wychodze brakuje ogonka...wychodzę.
A, jeszcze jedno. Kiedy wklejasz wiersz, aby uniknąć tych wielkich przestrzeni międywersowych, po wpisaniu wiersza stosujesz taki oto myk...
naciskasz na klawiaturze ctril z jednoczesnym najechaniem myszką : usuń nadmiar akapitów na ekranie...
Wiersz natychmiast staje się fajniejszą bryłą...nie tak rozjechaną.
Pozdrawiam.

Pulsar.

Tę przestrzeń pomiędzy tymi dwoma bryłami wiersza, też możesz w ten sam sposób skorygować....

Dzień dobry Pulsar
A sobie jednak pozwoliłem zajrzeć. Wybrałem ten wiersz, bo krótki i bez dodatkowych udziwnień, własnych autora wtrętów, dodatkowych przemyśleń, zmuszających do bardzo obszernego komentowania, a muszę skosić trawę
Coś mi się zdaję, że w wierszu wyrażona jest bardziej frustracja, niż furia. Widzisz Pulsar - furia, to bardziej ekspresyjne zjawisko, którego nie rozładuje zwykłe "ciskanie kamieni"; to wybuch, niczym erupcja stratowulkanu(Krakatau), gdy już z dawna nagromadzona wściekłość, musi wreszcie znaleźć ujście - eksploduje wówczas cały wierzchołek, rozrzucając odłamki daleko wokół oraz oczekujące od dawna, wulkaniczne bomby - lapille; to chęć mordu, wyładowania się na otoczeniu.
A tu jest tylko frustracja - mała złość, bardziej na samego siebie, niż na otoczenie, za splątane myśli, niemoc twórczą, niemożność wyrażenia siebie, swoich uczuć. Kamień jest tu tylko symbolem własnej bezsilności, w walce z samym sobą; Ty go nawet "nie podniosłeś i nie cisnąłeś", więc to tylko frustracja, która nawet nie została rozładowana, można powiedzieć, że para poszła w gwizdek. Owe zaplątanie, niczym symboliczny "kamień", wyhamowały twoją chęć ekspresji uczuć i doszło do "karambolu".
I tak mi się podobało!
Pozdrawiam serdecznie - Zbyszek(nie Zbigniew!)