Krzesło pyta, widząc, że Mucha nie siada:
„Muchy dziś masz w nosie?”
„Nie, lunch u sąsiada” –
Mucha Krzesłu na to, i gada mu dalej,
jakie tam atrakcje będą serwowane. 
 
„Prosił mnie na wszystko, by do niego zajrzeć,
mamałygą kusił… Więc lecę, a jakże!
Usiądziemy pewnie przy okrągłym stole,
z tym, że on na krześle, ja – w tłustym rosole. 
 
Z tego, co słyszałam, słynie z gościnności,
na czwartkowych rautach gości ciągle gości”.
Krzesło zadumane tak mówi do Muchy:
„A mnie wczoraj doszły całkiem inne słuchy.  
 
Przez fałszywą słodycz wszystko tam się lepi,
a lep mocno chwyta, nie leć więc tam lepiej.
Wytaczają tam też armaty na muchy,
ale wiesz, kochana, to są tylko słuchy”. 
 
Mucha Krzesłu na to: „Masz rację być może,
a człowiek bez zabaw też obejść się może.
Nie pójdę więc na lep i rady posłucham.
Wolę żyć spokojnie, niczym w smole mucha. 
 
Jesteś dżentelmenem, Krzesło, w każdym calu –
stoisz, a nie siedzisz, gdy rozmawiasz z damą.
Pozwól, że przysiądę u ciebie na chwilę
i się okruszkami z siedziska posilę. 
 
Tuszę, że mnie, musze, nie odmówisz wsparcia.
Przyrzekam ci za to nie upstrzyć oparcia”.