Szedłem poprzez dni w świetle życia jednakże wszystko co dostrzegałem zdawało się bardzo dziwne jakby to było z innego świata. Jestem człowiekiem dla, którego świadectwo istnienia jest promieniem przekształcającym się w jaźń rzeczywistości, ona jednakowoż jest bardzo delikatną strefą obyczajowości tego właśnie świata gdzie wszystko już było. Podążam drogą pewną ona, wszelako jest bardzo dziwnym odzwierciedleniem światła istnienia jakobym naraz stwierdził niepewną strefą wyobraźni tego właśnie identyfikującego zwierciadła czasu- jegomości wyobrażeń. Wiem jestem wyrazem, a może bardziej powiedziałbym istnieniem lub żyjącym podmiotem opowieści tej jak najbardziej minowej kwestii trwożącej czasy jedności twórczej. Wiem jednak wszystko co było w owym światku było świadectwem próżni może bardziej stwierdził bym zerem ciałem obojętności. Wyobrażałem sobie, że jestem silną osobowością, która poszukuje konsensu ducha ono jednak stało się bardzo dziwną sferą mojego skromnego umysłu. Stałem się człowiekiem żywicielem światów owych wyobrażeń tych wszystkich, których dostrzegałem okiem renesansu. Szedłem jednak zmęczony i wiedziałem, że wszystkie czasy i wszystkie uległości zmysły jakby zjednoczenia duszy stają się formą, która jest we mnie bardzo ciężką ideą wszechświatów ich zrozumienia. Jednocześnie opowiedział bym, iż jestem tylko cząsteczką wiarygodności dostrzegającą tą sferę majestatu ciał obcych o których opowiadam, a może bardziej wolałbym inną formułę użyć iż właśnie relacjonował bym naraz o wszystkim i o niczym bowiem jestem nim, a on mną w jedności żyjącego tworu, który się nazywa autentyzm. Mówiłem już dużo o świecie planecie żywicieli psychik oszołomionych głodem istnienia jednak wiem jest czas, którego miano po części wymawia kwestię znaczącą zero liczba jakby jest mogiłą(śmiercią) gęstwiną wyobraźni po części kowadłem twardym podłożem istoty sumienia formy jawnej tej właśnie minucie przed ostatnią z trzydziestu trzech sekund życia uległego śmierci.