Witaj Alos
Piękny, przejmujący wiersz!
Wspaniale splecione drzewa, na miejscu każni, ze wspomnieniami dawnej beztroski i wreszcie opaski, pachnącej życiem/życiodajnej, opaski ofiary. I to, przepraszam za określenie - nie jest "lipa", tylko szczera prawda, inna tragedia, dla świata - "fraszka czarnoleska".
Udało Ci się cudownie wystopniować, w jakże ludzki sposób, klatka po klatce ostatnie skojarzenia, ulotne obrazy odchodzących, tak nagle i bezwzględnie - ludzi. Równocześnie, nie wymieniając pochodzenia/przynależności etnicznej, katów, krwawych szczegółów etc..
Na początku nie podobały mi się "otwornice po pociskach" ale po przeczytaniu całości uważam, że są na miejscu. Te "pociski" powinny wykrawać, niczym tokarka-skrawarka otwory w naszych sercach tak, by nigdy więcej nie dopuścić, do podobnego koszmaru. Niestety jednak, ludzie nie zmądrzeli.
Pozdrawiam serdecznie
Zbyś