Nie wiem, Mario, czy byś potrafiła jeszcze poznać pismo ojca
zakładam jednak, że chciałabyś znać powody dlaczego cię opuścił.
Pamięta, lecz przecież zdaliście się na sąd innych i twarde
stanowiska. Wiesz, skała, budująca siła ducha, to wszystko
 
liczy się jak surowy klimat i mgły zakładające zasłony na kobiece 
czoła. Pełna jesteś zmarszczek od gorących próśb, sprawy
między nami złamane jednak jak pieczęcie listów poświęconych
solą i znów nie poznasz czyje oczy gotowe dostrzec więcej
 
szczegółów w gotyckiej architekturze snu. Obcy bez skrupułów
marzy, żeby na dobre związała cię czcionka i nikt nie widział
śniadego oblicza, ojciec obdarzył milczeniem. Widzisz jak to jest
oddać się pod opiekę, kiedy czuć tylko drżenie jego ręki.
 
Znów jesteś młodsza i piękniejsza; zważ jednak, czy w tej sytuacji
dobrym wyjściem jest dać się trawić płomieniom świec, zakładać 
sukienkę  z nici ludzkich losów. Złota, lecz twój obraz coraz dalej
od okna i kolana mocniej poranione  od wzajemności. 
 
Każdy by chciał na nich skonać, mając głowę ciężką
od pocałunków, chociaż to tylko jedna z twoich twarzy
za to dużo bliższa niż pamięć, o wiele cięższa od słów.