wygarniam z duszy popiół

troszkę zwęglonych resztek

i pył lżejszy od wiatru

spalone wspomnienia o tym

jak dzieliłem się czereśniami

z rozwrzeszczanym stadem szpaków

o śmierci pięknych kolorowych motyli

w poplamionych malinami dłoniach

rybach trzepocących jak chorągiewki 

konających bezgłośnie nad ogniskiem

piękne plany na przyszłość

z których Bóg śmiał się tak bardzo

iż wszyscy myśleli że to jakaś burza

muszę przyznać że znów miał rację

ale nie dokuczył mi aż tak bardzo

bym nie zaczął wszystkiego od nowa