Udało Ci się, Zbysiu, oddać smutek, schyłek i przemijanie tego, co piękne.
A i jesień nie jest tu przypadkowo - czyż to właśnie nie ona jest synonimem gaśnięcie i zanikania?
Jak w Twoim wierszu, gdzie czuć w każdym wersie niespełnioną miłość, kochanie, które mogło być, ale nie dane mu było trwać...

Jak jesień rozpościera swą żółto-czerwoną płachtę nad wesołym dotychczas światem, tak między kobietą a mężczyzną też "jesienni" - ich drogi rozchodzą się, coś się kończy, lecz coś zaczyna - po jesieni nadejdzie wiosna a wraz z nią szansa na nową miłość, a może zmartwychwstanie tej starej?

Póki co mamy jesień i nostalgię w każdym atomie powietrza.
Bo czy aby tak nie jest, że właśnie jesień najbardziej pasuje do rozstań?

Wiersz nieudziwniony, bez karkołomnych metafor-potworków, cieszy swoją prostotą.
To najpiękniejsza poezja, zwyczajna jak podanie dłoni.
Każdy może ją zrozumieć, bo pisana sercem, a nie intelektem.
Tylko utwory wypływające wprost z duszy mają naprawdę wartość liryczną.
Jak Twój wiersz, Zbysiu

Trzymaj się zdrowo!