PRZEDŚWIĄTECZNA REFLEKSJA

Jutro już jest wigilia narodzenia pańskiego.

Tą tradycję wynieśliśmy z domu rodzinnego.

Krzątanina w kuchni, wiele zamieszania.

Pełną parą ruszyły już przygotowania.

Siądziemy przy jednym stole, opłatkiem się podzielimy,

i calutkiej rodzinie życzenia złożymy.

Będziemy śpiewać kolędy. Tak rzadko wspólnie śpiewamy,

bo ciągle dla bliskich osób zbyt mało czasu mamy.

Życie do przodu nas pogania. Wciąż szybciej, szybciej w nim biegniemy,

jednak w pogoni za pieniędzmi zapominamy, że żyjemy.

Tak pięknie jest spotkać się z matką, siostrą albo bratem.

Kiedyś ostatnio ich widział? Wiosną może latem.

Tak. To było latem, lecz roku nie tego.

To miało miejsce latem roku poprzedniego.

Wszyscyśmy się o ten czas troszkę postarzeli,

i ten czas już nie wróci choć byśmy bardzo chcieli.

O dowiadujesz się z żalem – mama chorowała.

I zaraz potem radość. Przecież wyzdrowiała.

Lecz nie było cię przy tym, gdy w łóżku leżała,

i pomocy od dzieci swych oczekiwała.

Teraz jesteś dumny z siebie, że ją zaprosiłeś

i prezent pod choinką dla niej położyłeś.

Jeszcze jedną rzecz z dumą dzisiaj uczyniłeś.

Dodatkowe nakrycie na stół postawiłeś.

Dla zbłąkanego wędrowca, który z drogi zboczył,

i chętnie tego dnia próg twój by przekroczył.

A gdyby ktoś naprawdę wieczorem zapukał

i głodny i zmarznięty ciepłej izby szukał.

Taki brudny, zmęczony i trochę śmierdzący,

lecz tak litościwie w twe oczy patrzący.

Czy do środka go wpuścisz, przy stole posadzisz,

czy żeby dalej ruszał dyskretnie doradzisz?

Pomyśl zanim swój obrus rozścielisz na sianie

i zanim pusty talerzyk na twym stole stanie.

Tyle tytułem refleksji, która mnie dopadła.

Na szczęście magia świąteczna całkiem jeszcze nie zbladła.