igrasz ze mną tworząc mistrzowskie roszady

z pobłażliwym uśmieszkiem pogardą dla gracza marnego

osądzasz jak rycerza tchórzliwego

co zrejterował z pola porzucając królową

myślisz ze trzymasz mnie już w garści

arogancka arcymistrzyni w tej gierce o życie

tymczasem ja zaledwie pionek na tej tarczy

obnażam brak honoru i nieziemską podłość

jakiż zaszczyt zdobędziesz moja droga śmierci

za pokonanie szachisty słabego

nagrody nie masz choćby powabu lichego

zachwytu najmniejszego okruszka litości

perfidna graczka z tuzem ukrytym w rękawie

wygrywasz każdą bitwę i zostajesz sama

zgorzkniała i  jałowa królowa dziewica

niedotknięta miłością i taka już stara

maluję twoje ręce drżące poorane czoło

i purpurowy płaszcz co ci nie przystoi

nie wygram z tobą bitwy tej o życie

lecz wygram całą tę nierówną wojnę

ty pojedziesz w świat triumfująca lecz samotna

ja spocznę snem spokojnym w swoim własnym niebie

zostawię światy kolorowe  przyszłym oczom

nikt nie zechce z czułością wspomnieć ciebie

Kłodawa, 14.01.2017 r.