Witaj Darku!Oset raczej rzadko bywa bohaterem literackim, pewnie dlatego że jest inaczej piękny i niemiły w obyciu.U Ciebie to wojownik,silny i wytrwały.Wiesz - nasiona i kwiaty ostu stosowane są w ziołolecznictwie m.in. regenerują wątrobę.Spodobał mi się ten oset z poduszką w łodydze.Pozdrawiam.

Witaj Ewo.

Wiem wiem. Nigdy nie spotkałem wiersza o podobnej treści, ale zainspirował mnie ten stojący na
miedzy...zresztą belgijskiej. Miejsce i tak nie ma tu znaczenia, ale fakt. wybrałem więc go na bohatera mojego wiersza...niech chociaż raz, choćby w wierszu pożyje. O zastosowaniu ostu w ziołolecznictwie, dotąd nie słyszałem. Widać tu mądre przysłowie, że człowiek uczy się i zdobywa wiedzę całe życie...Dziękuję za zabrany głos rozjaśniający. Pozdrawiam.

EDyto.

A wiesz że mam to samo odczucie? Dzieci zdobywają doświadczenie poprzez badanie okolicy w której mieszkają, otaczającego ich świata roślin i zwierząt.. Uczą się omijać kłujące, szczypiące, parzące i podobne im rośliny. Oset należ do grona tych do zapamiętania. I Tobie dziękuję za dobre słowo. Pozdrawiam.

Witaj Gago.

No właśnie. Nie wiadomo co lepsze...Odwieczny problem pytań bez odpowiedzi. To co w człowieku najpiękniejsze, to umiejętność wyboru, i wtedy się okazuje czy wybrana droga jest tą właściwą czy
raczej zabłądziliśmy gdzieś wśród bezdroży. Dziękuję że wpadłaś do mnie ze swoim wspomnieniem. Pozdrawiam.