Depresyjny żart?

Życie, które jest identyfikacją własnego ja wyraża swoistą myśl, myśl która w głębinach duszy przedstawia ową rzeczywistość. Właśnie ta przestrzeń uduchowienia jest wyrazem mojego poglądu, poglądu i wyobrażenia przestrzeni czy nawet znamienia czasu dla, którego jestem tutaj w miejscu o znamionach osamotnienia wyrarzonego tegoż własnego ego, którego obawiam się w sposobności lęku. Więc widzisz jestem częścią planu w którym dostrzegasz siebie w jałowej jegomości wlasnego ja i obezwładniającej w mroku chwili dla której żyjesz, bo przecież jesteśmy braćmi ludzką marjonetką własnością tłumu myśli i złudzeń. Ja przecież widzę to co ty widzisz dostrzegając równocześnie światło w mroku przestrzeni czasu, które staje się promilem życia światłością ziemi jakby kroplą z krwi kością z kości ciała żywiciela, którego oznajmiam słowem imienia w którym jestem przedstawony jako człowiek z pojęciem nauki lub mistyfikacji wszystkiego co dostrzegłem okiem. Oni jednak nie chwałą mi jednocześnie! Dlaczego? Ponieważ czas zabiją mnie i mówi słowa, których nie chcę słyszeć przedstawiając złudzenie w rzeczywistość, rzeczywistość, którą nienawidzę. A jednak mówiąc do siebie, że istnieję tutaj pomiędzy wami ludem proroków mądrości chwaląc życie umieram osamotniony.