Wiersz jak dla mnie bardzo rytmiczny i msz bardzo dobry,
nietuzinkowy opis miasta, poszukiwanie w nim bliskości...

Tylko pierwszy wers jakoś do mnie nie trafia -
"Miasto spływa po szyi smużeniem neonów"
Czyli szyja miasta jest zanużona w smurzeniu nieonów,
jakoś dziwnie mi się to czyta, wybacz, to nie do końca zarzut,
tylko mój odbiór, wiem, ze to metafora na oświetlone miasto
nocą, ale jakoś do mnie nie do końca trafia, ale całość jak najabardziej
jestem mile zaskoczona, widząc, iż nie tylko bielisz, ale i piszesz wiersze z ciekawym rymem.

Pozdrawiam serdecznie.

Tytuł jest mistrzowski wręcz kluczowy jakby całe sedno sprawy przywitało czytelnika od początku a reszta była tylko przykrywką. Brak zaufania do ludzi nie bierze się przecież z powietrza ani z podróży wieczorową porą raczej z traumatycznych wydarzeń. Aż chce się pojechać dalej i znaleźć powód ukryty w słowach. Niestety jazda po mieście zamiast przynieść ulgę i odpowiedź staje się swoistą pułapką, która chce wciągnąć nas w stan umysłu bohaterki. Zaraz zaraz czy tutaj na pewno chodzi o brak zaufania do ludzi czy bardziej szukanie księcia z bajki, którego obraz powstaje w głowie z urojonych kobiecych oczekiwań, wyobrażeń . Czy myślenie o tym czego nie mamy ma sens? Czy afirmacje mogą być niebezpieczne? Czy ta podróż kiedyś się skończy?