na zachód od Jeziora Tanganika, właśnie tam,
gdzie przebiega granica lasów równikowych
słychać tam-tamy - ziemia chwyta za nogi w takt.

wschodząca zza góry wioska wita białą chmurę:
Oduduwa, Oduduwa. a kobiety wyplatają koszyki,
jasno się układa mapa świata: tam - tam my.

a ona wciąż coraz bliżej, już chwyta za ręce
i zatapia się w nas, a my w niej - do głębin.

lecz nagle i - nad, i - pod: rażąco czyste niebo.
niema chmura razem z nami - rozplątana.
koszyki odłożone na chwilę, na bok.