Git. Podoba mi się. Prócz sformułowania "wzrok sięga zuchwale"
bez niego wiersz imo tylko zyskuje

No, dobry wiersz, ale to (ówk) w nawiasie kładzie go
jak dar dziękczynny w kościele w imię ozdrowienia
cudownego. O naturalność języka wołam,
a powinno być dobrze

długo czekać, długo odczytywać mowę ciała,
którą wyraża kola bez gazu, premiera pewnie
się jednak uda jak wszystko co sote
w intencji daru własnej esencji,

wiersz słabo jednak przekonuje

Nie­dzie­lę się w par­kach.
Po­ran­ki zdają się nie mieć żad­nych
zna­czeń,odkąd przy­szłaś, prze­bra­na
w sto­krot­kę- bo żółty, to prze­cież
obiad we dwoje,wśród sze­le­stu
chmur, po któ­rych stą­pasz boso.

Niebo ła­sko­cze nam pod­nie­bie­nia,
jakby na złość. Bli­sko­znacz­ność,
w od­nie­sie­niu do nas ru­mie­ni się
i chowa głowę w pia­sek, a potem

jesz­cze po­sy­pu­je sobie plecy i czeka
co może się stać po naszej myśli.


Bardziej do mnie w tym kształcie gada

Pozdrowienia

Dzięki Wam za obecność.

Pozdrawiam

Wyborne Milu, jak to mówią - baba na wozie, koniom lżej
trochę tylko to "iść" w drugiej strofie zakłóca plastycznie, toczący się,
jakby nie było, na kołach obraz wiersza

Milu, dzięki! Ty to zawsze w samą "porę". Pomyślę nad zmianą. Rym celowy,
bo tej cząstce chciałem nadać inny, bardziej melodyjny rytm

Izabeo, właściwie to nie dziwię się, że w tym miejscu się gubisz,
bo i peel wiersza też się, dotknięty "zarazą", tutaj akurat gubi
aby odnaleźć dopiero w listopadowy wieczór. Dzięki!

Sztuka lapidarności to wielkie wyzwanie Eko,
dlatego podziwiam odwagę, tych których na nią
stać i potrafią stawić czoło.

Właściwie przesłanie jest jasne.
Pierwsza strofa - to obraz życiowej klęski,
która czyni człowieka pozbawionego
ważnej cząstki, stanowiącej o uczuciu
pełni, wiecznego kalekę.

Musi się z czegoś jednak zrezygnować,
coś utracić, żeby przeżyć.

Druga strofa to wniosek jaki wynika z tej
sytuacji - tylko będąc twardym i zamkniętym
na świat można przetrwać, choćby
już tylko "niezgrabnie", a więc będąc pozbawionym
lekkości i piękna.

Najciekawsze w wierszu jest dla mnie użycie
słowa "nabrzmiałe" bo ma podwójną konotację,
nabrzmiały może być owoc, ale także i rana
nabrzmiała od ropy, to daje bardzo ciekawe
spojrzenie na "zanęty", które przenikają
się w ten sposób znaczeniowo z peelem.

W sumie bardzo smutne jest przesłanie wiersza.

jedyne nad czym bym pomyślał, to nad innym tytułem,
który mógłby rozszerzyć jeszcze wymiar wiersza

Pierwsze dwie strofy mogłyby być,
gdyby wieńczyła je jakaś dobra,
dobitna puenta, ale tutaj chyba zabrakło
konceptu.

Ta co jest, wydaje mi się co najwyżej karkołomna
i mająca szokować porównaniem penisa
do noża, ale nic co wcześniej
można przeczytać w wierszu, moim
zdaniem jej nie uzasadnia wystarczająco,
żeby mogła stanowić dobry klucz
do wiersza...

Pozdrawiam

W zasadzie to wiersz ani ziębi ani grzeje. Wrażenia spisane być może na gorąco
odnoszące się do stanu umysłu w konkretnej sytuacji. Jako notatka
do autoanalizy - ok, na wiersz jak dla mnie za mało. Do tego frazy zlewają
się ze sobą, pewnie z braku interpunkcji i z tego powodu źle mi się czyta...

Pozdrawiam

Mocno niedopracowany wiersz. na początku coś zdaje się
kiełkować, chociaż wiersz o pisaniu wiersza, to już niezbyt
rokujący pomysł, ale później wiersz się sypie z braku chyba pomysłu.

Dwie ostatnie strofy, to już niestety
tylko zbitka słabo pasujących do siebie fraz...

Pozdrawiam

Wiersz niezły, takie nadanie szczególnej wagi miłości - zgrabne,
mimo użycia odwiecznych poetyckich atrybutów,
ale trywializuje go imo obarczenie
pseudocytatem Jezusowym. Co Jezus
ma do tego? Za Boga nie pojmuję.

To raczej zbyt tani chwyt

Pozdrawiam

Bardzo fajny ekspresjonistyczny obraz mi się pojawił Milu po przeczytaniu wiersza
jak na filmie, gdzie świat przedstawiony jest w zdeformowanych, ostrych
kształtach. Jedyne co budzi wątpliwość to "kącie odartym niepamięcią"
bardziej mi się to czyta jako "kącie odartym z niepamięci", w kontekście
tego co wcześniej i później

"Ona" - Piękna wiwisekcja kobiecej osobowości. Burzy się w wierszu od ścierających
żywiołów myśli i uczuć jak na letnim niebie po upalnym dniu. Czuć parną atmosferę,
która może w każdej chwili eksplodować, chociaż równie dobrze może się
realizować poprzez implozje. Ciągła zmiana skupienia i stany nieustannie
ewoluujące pomiędzy wewnętrznymi wymiarami. Wyjątkowo reaktywna
i wymagająca jest ta kobieta w niekończącym się stadium stworzenia

Dawno Cię Milu nie czytałem, z tym większą przyjemnością wracam
do starych klimatów. Jedynie co mi u Ciebie kiedykolwiek przeszkadzało,
to że tak idealnie mieścisz się w konwencji, no ale cóż linia melodyczna
wymaga, a Ty przecież muzyk jesteś